[ Pobierz całość w formacie PDF ]  - Nie klep bzdur! Prawie zemdlałaś, kiedy jedliśmy. - To było wtedy. Teraz już mi przeszło. - Tobie przeszło, ale mnie się chce. Przybliż się i oprzyj głowę na moim ramieniu. - W jaki sposób pomoże ci to w zaśnięciu? - Po prostu to lubię. No, chodz już. Przytuliła się do jego boku i oparła swobodnie głowę na jego ramieniu. - I co? Czyż tak nie jest wygodniej? - Nadal nie jestem śpiąca - odparła, tłumiąc śmiech. - Wszystko zależy od ciebie. Kiedy otworzyła oczy, ujrzała gwiazdy. Pomimo starań, aby nie zasnąć, zdrzemnęła się trochę. Horyzont na wschodzie rozjaśnił się. Zaczynało świtać. Uniosła lekko głowę i zerknęła na Joela. Udawał, że patrzy na łódz , ale Emma wiedziała, iż nie chciał odkryć swego pogarszającego się samopoczucia. Wielokrotnie luzowali opaskę uciskową, lecz rana nadal krwawiła. Było oczywiste, że czym prędzej powinien znalez ć się w szpitalu. Zostało już niewiele czasu. Bladość jego twarzy podkreślał dodatkowo dwudniowy zarost. Zapadnięte oczy wydawały się być jakieś odległe. - Wkrótce pojawią się łodzie rybackie - powiedział. Jego ochrypły głos poważnie ją zaniepokoił. - Czas uruchomić CB - radio. Kiedy mam popłynąć? Przez chwilę badał jej twarz, lecz nie dojrzał w niej strachu. Po prostu nie było na to czasu. - Skoro tylko przejaśni się trochę. - Czy będę musiała użyć jakiegoś kodu? - spytała rzeczowo. - Krótkofalowcy stosują przecież jakieś przezwiska. Uśmiechnął się dobrodusznie. - Nazwij siebie jak chcesz. Co powiesz na.....  Rybę"? - Wspaniale. Dobry byłby też i  Krab" Na jego twarzy pojawiło się coś, co tylko przypominało uśmiech. Z trudem oparł się na łokciach i ułożył na plecach.  Do cholery! Niech to słońce wreszcie się pojawi!" - pomyślała i zacisnęła pięści. Przez dłuższą chwilę nie odzywał się. Leżał nieruchomo z zamkniętymi oczami. - Emma? - zapytał nagle cicho. - Co? - Nie martw się. - Oczywiście - odparła. - To potrafię najlepiej! Lepiej niż pływanie w zatoce. Dotknął jej ręki i mocno uścisnął. Trzymała jego rękę i modliła się, żeby mu w jakiś sposób pomóc. Kiedy dostrzegła pierwsze promyki słońca, była gotowa. - Joel? - Słucham? - Zareagował z widocznym wysiłkiem. - Myślę, że już czas. - Okay. Powiem ci, co masz zrobić. Tym razem to nie był strach, tylko paniczny pośpiech. Włożyła kamizelkę ratunkową i starała się jak najszybciej dotrzeć do łodzi. Spojrzała w stronę brzegu. Rivers leżał na ziemi z zamkniętymi oczami. Kurczowo ściskał linę.  Szybciej! Szybciej!" - popędzała siebie. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo była wyczerpana. Próbowała kilka razy dostać się na pokład. Kiedy wreszcie dotarła doń, od razu skierowała się do kabiny. Tam odnalazła pulpit z CB - radio. Nacisnęła odpowiedni przycisk. Zaczęła mówić do mikrofonu: - Mayday!? Mayday! Jesteśmy na wyspie Crespin! Potrzebujemy pomocy!  Niech to zadziała! Proszę, niech się ktoś odezwie!  - błagała w myślach. Ponownie nacisnęła przycisk i powtórzyła apel.  - Potrzebujemy pomocy. Nasza łódz uległa zniszczeniu w czasie sztormu! - Hej! Panienko! - Kiedy zwolniła przycisk, dobiegł ją jakiś głos. - Masz jakiś problem?  Dzięki ci, Boże!" - Jesteśmy rozbitkami na plaży... Wyspa Crespin! - Prawie krzyczała. - Potrzebujemy pomocy! Pospieszcie się! - Uspokój się, kochanie. Czy wasz jacht osiadł na mieliz nie? W jego głosie nie było cienia współczucia, a słowo  kochanie" wręcz raziło. Emma ostatkiem sił utrzymała nerwy na wodzy. - Wysłuchaj mnie uważnie. Jestem z Joelem Riversem. Jego łódz została rozbita w czasie sztormu, a on sam jest ciężko ranny. A teraz czym prędzej zabieraj swoją łajbę i przypłyń po nas! I to już! Zwolniła przycisk i przez moment w głośniku panowała cisza.  Na miłość boską! Czyżby uważał to za żart?!" - Tak jest, proszę pani - odezwał się pełen skruchy głos. - Będziemy tam za chwilę. Powróciła do Joela tak szybko, jak tylko mogła. Zastała go w okropnym stanie. Oddychał ciężko. Jego twarz była szara. Na opasce pojawiła się świeża krew. - Emma? - jęknął. - Jestem przy tobie. Chwycił jej dłoń i mocno ścisnął. - Skontaktowałaś się z kimś? - Tak, zaraz tu będą. - Czy powiedziałaś, żeby się pospieszyli? - Myślę, że zrozumieli mnie doskonale - odparła, gładząc go po głowie. Usłyszała łódz na długo przed tym, zanim ją ujrzała. Wstała, żeby być bardziej widoczną. A ódz zatrzymała się. Dwóch mężczyzn wskoczyło do pontonu i zaczęło płynąć do brzegu. Emma delikatnie obudziła Joela. [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl