[ Pobierz całość w formacie PDF ] - Wystarczy fragment drobniejszy od ziarnka piasku. - Patrzył Abby w oczy. - Matka ci tego nie powiedziała? Abby potrząsnęła głową. - Powiedziała tylko, że ten dług przeszedł na ciebie z ojca. I że musi być spłacony, je- śli się tego zażąda. - Istotnie, musi - wyszeptał. Mówił i jednocześnie wodził dłonią po czaszce. Kość była matowa i powalana ziemią, z której Abby ją wyciągnęła. Wcale nie była tak nieskazitelnie biała, jak się Abby spodziewa- ła. Przerażało ją odgrzebywanie matczynych szczątków, lecz to drugie - jeszcze bardziej. Pod palcami czarodzieja kość zalśniła miękkim bursztynowym blaskiem. Abigail prawie wstrzymała oddech, kiedy powietrze zaczęło cicho szemrać, jakby same duchy szepta- ły do Zeddicusa. Czarodziejka dotykała paciorków wokół szyi. Matka Spowiedniczka z2- yzała dolną wargę. Abby się modliła. Czarodziej Zorander położył czaszkę na stole i odwrócił się do nich plecami. Bursz- tynowy blask zgasł. Mężczyzna milczał, więc Abby przerwała ciężką ciszę. - I co? Jesteś zadowolony? Przekonałeś się, że dług jest prawdziwy? - O tak - odparł spokojnie, nie odwracając się ku nim. - To prawdziwy dług kości i dopóki nie zostanie spłacony, dopóty będzie się z nim wiązała magia. Abby skubała wystrzępiony brzeg worka. - Mówiłam ci. Matka nie okłamałaby mnie. Powiedziała mi, że nie spłacono go za jej życia, więc po jej śmierci stanie się długiem kości. Czarodziej powoli odwrócił się ku niej. - Czy powiedziała ci coś o okolicznościach zaciągnięcia tego długu? - Nie. - Abby zerknęła z ukosa na Delorę i dodała: - Czarodziejki nie zdradzają sekretów. Ujawniają tylko to, co chcą. Uśmiechnął się przelotnie i mruknął, potwierdzając to. - Powiedziała tylko, że to sprawa między nią i twoim ojcem i że będzie przechodzić na potomstwo, póki dług nie zostanie spłacony. - Twoja matka mówiła prawdę. Ale to nie znaczy, że dług musi być spłacony teraz. - To solenny dług kości. - Abby dała upust strachowi i frustracji. - %7łądam spłaty! Musisz wypełnić zobowiązanie! Czarodziejka i Matka Spowiedniczka wpatrywały się w ścianę, skrępowane tym, że jakaś pozbawiona daru kobieta podniosła głos i krzyczała na samego Pierwszego Czarodzieja. Abby nagle pomyślała, że za taką bezczelność mogą ją ukarać nagłą śmiercią. Gdyby jej nie pomógł, mogła nawet umrzeć, a co tam. Matka Spowiedniczka spytała, zapobiegając ewentualnym skutkom wybuchu Abby: - Czy próba powiedziała ci, jak zaciągnięto ów dług, Zeddzie? - Zaiste - odparł. - Mój ojciec też mówił mi o nim. Próba dowiodła, że to ten sam dług, o którym opowiadał ojciec, i że stojąca przede mną kobieta jest drugą stroną w tym zobowiązaniu. - Jak więc został zaciągnięty ów dług? - spytała czarodziejka. Uniósł otwarte dłonie. - Uleciało mi to z pamięci. Przepraszam, ale jestem jeszcze bardziej zapominalski niż ostatnio. - I ty ośmielasz się oskarżać czarodziejki o małomówność? - prychnęła Delora. Zorander patrzył na nią przez chwilę bez słowa, a potem spojrzał z ukosa na Matkę Spowiedniczkę. - Rada chce, by to się stało, nieprawdaż? - Uśmiechnął się łobuzersko. - A więc się stanie. Matka Spowiedniczka pochyliła głowę na bok. - Jesteś pewny... Zeddzie? - O co chodzi? - wtrąciła się Abby. - Uznajesz dług czy nie? Czarodziej wzruszył ramionami. - Zażądałaś spłaty długu. - Wziął ze stołu małą księgę i wsunął ją do kieszeni szaty. - Kimże ja jestem, by z tym dyskutować? - Drogie duchy - szepnęła do siebie Matka Spowiedniczka. - Zeddzie, tylko dlatego, że rada... - Jestem tylko czarodziejem, który spełnia prośby i zachcianki ludzi - przerwał jej. - Ale jeśli tam pojedziesz, narazisz się niepotrzebnie na niebezpieczeństwo. - Muszę się znalez ć niedaleko granicy, bo inaczej obejmie to także część Midlandów. Coney Crossing jest równie dobrym miejscem do rozpętania pożogi jak każde inne. Uszczęśliwiona Abby prawie nie słyszała dalszych słów. - Dziękuję, czarodzieju Zoranderze. Dziękuję. Okrążył stół i chwycił ją za ramię szczupłymi, lecz zadziwiająco mocnymi palcami. - Ciebie i mnie wiąże dług kości. Krzyżują się drogi naszego życia. - Uśmiechał się zarazem szczerze i smutno. Otoczył silnymi palcami nadgarstek Abby, jej bransoletę, i włożył w dłonie kobiety czaszkę jej matki. - Mów do mnie Zedd, Abby. Skinęła głową, bliska łez. - Dziękuję, Zeddzie. Na zewnątrz, w blasku wczesnego poranka, otoczył ich tłumek. Przepychał się ku nim czarodziej Thomas, wymachując swoimi papierzyskami. - Zoranderze! Przestudiowałem dane, które mi dostarczyłeś. Muszę z tobą poroz- mawiać. - Więc mów - rzekł Pierwszy Czarodziej, mijając go. Tłum ruszył za nimi. - To szaleństwo. - Nigdy nie twierdziłem, że tak nie jest. Jakby na dowód prawdziwości swoich słów czarodziej Thomas potrząsnął papierami. - Nie możesz tego zrobić, Zoranderze! - Rada postanowiła, że to ma się stać. Wojna musi się skończyć, dopóki mamy z2- gę i zanim Panis Rahl wymyśli coś, czemu nie zdołamy zaradzić. - Chodzi mi o to, że zbadałem tę sprawę i przekonałem się, że nie będziesz mógł tego dokonać. Nie pojmujemy mocy, jaką władali tamci czarodzieje. Przejrzałem dane, które mi [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl