[ Pobierz całość w formacie PDF ] Wódz zapytał: - Kim są ci czterej biali? Wohkadeh wymienił najpierw Grubego Jemmy'ego i Długiego Davy'ego i dodał, że to wielki zaszczyt dla Siuksów, że Zawitali do nich tak słynni myśliwi. - A dwaj pozostali? Wohkadeh nie odczuł zakłopotania. Odpowiedz przygotował wcześniej. Wymienił jakieś nazwisko dla Franka i oświadczył, że Marcin jest jego synem. Wódz ani drgnął, zapytał tylko: Czy Wohkadeh nie wie, że niedz wiedziarz ma syna imieniem Marcin? - Nie. I że mieszka z nim człowiek zwany HobbIe- Frankiem? Nie. Wohkadeh zachował spokój zewnętrzny, chociaż zrozumiał, że sprawa jest przegrana. Teraz wódz huknął: Wohkadeh jest psem, cuchnącym wilkiem! Czy sądzi, że nie wiemy, iż schwytaliśmy Franka oraz syna niedz wiedziarza? Wohkadeh sprowadził białych, aby odbili jeńców. Podzieli zatem ich los! Zgromadzenie wojowników postanowi dzisiaj przy ognisku, jaką śmiercią ma zginąć Wohkadeh Odprowadzono Wohkadeha i przytroczono go do konia, gdyż niebawem trzeba było wyruszyć w drogę. To samo spotkało innych jeńców. Przy Wohkadehu było dwóch strażników, którzy jednocześnie mieli za zadanie trzymać jeńca z dala od białych. %7łal było patrzeć, jak nieszczęśliwie siedzieli na koniach Baumann i jego pięciu towarzyszy. Gdyby im nie przywiązano nóg do wierzchowców, nie utrzymaliby się na ich grzbietach. Jemmy szepnął do przyjaciela: Cierpliwości, stary! Musiałbym się bardzo mylić, gdyby Old Shatterhand nie był w pobliżu. To, co właśnie zrozumieliśmy, mianowicię to, że jesteśmy głupcami, on wiedział już dziś rano. W każdym razie przybędzie z oddziałem czerwonoskórych. Postarałem się więc, aby wpadli na nasz ślad. Jakim sposobem? - Patrz! Wydarłem sobie kawał sierści z futra i zębami rozerwałem na drobne kawałki. Tam, gdzie leżeliśmy, zostawiłem taki kłak i podczas jazdy opuszczałem od czasu do czasu po kawałeczku. Zostaną na miejscu, bo nie ma wiatru. Gdy Old Shatterhand przyjedzie do tego piekielnego budynku, znajdzie kawałek futra i zrozumie, że podczas takiego upału tylko Jemmy mógł go zostawić. Zacznie szukać, znajdzie pozostałe kłaczki i dowie się w jakim kierunku pojechaliśmy. Siuksowie nie jechali w stronę rzeki. Dla nich byłaby to droga okrężna. Podążyli na wyżynę o nazwie Grzbiet Słonia, a następnie skierowali się na wprost, do łańcucha gór, dzielących Ocean Atlantycki od Spokojnego. Gruby Jemmy nie mylił się sądząc, że Old Shatterhand czuwa w pobliżu. Minęły zaledwie trzy kwadranse od zniknięcia Siuksów za wyżyną, gdy Old Shatterhand na czele Upsaroków i Szoszonów przybył z północy drogą, którą utorowały konie pięciu śmiałków. Jechał na czele wraz z synem wodza Szoszonów oraz mężem leków Upsaroków. Oczy wbił w ziemię. Nie uszedł jego uwadze żaden ślad Zdumiał go wprawdzie widok szczególnej budowli, ale na pytanie męża leków odparł natychmiast: Przypominam sobie. To nie jest dom, ale skała. Byłem już tam i byłbym bardzo zdziwiony, gdyby nasi uciekinierzy nie zajrzeli do wnętrza tego pałacu. To jest... Do licha! Zeskoczył z konia i zaczął badać twardy, bazaltowy grunt. Natknął się bowiem na trop Siuksów. Jechało tędy wielu ludzi i to przed niecałą godziną - rzekł Obawiam się, że to byli Siuksowie Ogallalla. Kto mógł ciągnąć tędy w takiej sile jeśli nie oni? Ten dom wygląda podejrzanie. Rozdzielili się aby go otoczyć. Pomknęli galopem naprzód. Otoczyli skałę i Old Shatterhand sam udał się do wnętrza. Polecił, aby w momencie gdy kilkakrotnie wystrzeli wojownicy pośpieszyli za nim. Sporo czasu minęło zanim wrócił. Wyraz jego twarzy był poważny i zatroskany. - Nie możemy tracić ani chwili - oświadczył. - Siuksowie Ogallalla schwytali białych i Wohkadeha i uprowadzili ich przed jakąś godziną. - Czy aby mój brat wie o tym dokładnie? - zapytał Ogniste Serce. - Tak. Widziałem ślady i zbadałem je dokładnie. Gruby Jemmy zostawił mi znak i wierzę, że znajdziemy jeszcze sporo takich znaków. Pokazał strzępek futra znaleziony na podwórzu. Było na nim tylko pięć czy sześć włosków, najlepszy dowód, że pochodził z futra Grubego Jemmy'ego. Co zamierza Old Shatterhand? - zapytał czerwonoskóry. - Czy chce jechać w ślad za Ogallalla? - Tak, i to natychmiast. A jeśli wrócimy do Winnetou, czy nie znajdziemy ich równie pewnie nad rzeką Kraterów? - Tak, spotkalibyśmy ich tam. Ale lepiej będzie wziąć Siuksów w dwa ognie. Musimy zatem jechać w ślad za nimi. A może moi czerwoni bracia są innego zdania? - Nie! - odpowiedział gniewnie olbrzym. - Cieszymy sięr że wpadliśmy na trop Ogallalla. Przywódcą jest Ciężki Mokasyn, a ja z całej duszy pragnę go mieć w swojej garści. Jedz my! Trudno było odczytać ślad i dlatego trzeba było powoli jechać. Grunt stanowiła wulkaniczna masa. O właściwych śladach koni nie mogło być mowy. Jedynie drobne, zmiażdżone kamyki świadczyły o jez dz cach. Należało zatem wytężać uwagę. Kawałeczki futra Jemmy'ego, znajdowane od czasu do czasu, bardzo ułatwiały jazdę. Po pewnym czasie droga skręcała na prawo, a więc na południowy zachód. Oddział dojechał do wyżyny, która dzieliła dwa oceany. Z góry widać było na prawo potoki, które przez Yellowstone i Missouri wpadają do Mississipi, a więc do Zatoki Meksykańskiej, podczas gdy na lewo, w dolinie, wody mknęły ku Snake River, a następnie wpadały do Oceanu Spokojnego. Teren, nie był tak surowy jak poprzednio, ziemia bardziej miękka, strumyki zaś, nie przepojone siarką, zawierały zdrową i świeżą wodę, sprzyjającą rozwojowi roślinności. Coraz więcej było tu trawy, krzewów i drzew. Trop ściganych został odnaleziony i odciskał się znacznie wyraz niej. Niestety, zbliżał się wieczorny mrok. Należało więc popędzić rumaki, aby jak najbardziej wykorzystać pozostawione ślady. Wreszcie jez dz cy wjechali na wspomnianą wyżynę. Jaza była ciężka, a nawet niebezpieczna, pomiędzy odłamkami skał i gęstymi krzewami. Zapadł wieczór. Ponieważ należało się trzymać śladu, który był niewidoczny w mroku, więc jez dz cy musieli urządzić postój. Dotychczasowe milczenie trwało nadal. Wszyscy mieli uczucie, jak gdyby, znajdowali się w przededniu rozstrzygających wydarzeń. Nie zapalono ogniska, ponieważ Old Shatterhand stwierdził po tropach, że wrogowie są oddaleni o niecałe dwie mile angielskie. Nie można więc było pozwolić aby Siuksowie spostrzegli ognisko i odkryli pogoń. Wszyscy zawinęli się w derki i ułożyli do snu. Uprzednio zaciągnięto straże. Ledwo zajaśniał brzask, ledwo można było odróżnić poszczególne przedmioty, podjęto dalszą jazdę. Z lady Ogallalla były jeszcze wyraz ne. Po godzinie Old Shatterhand oświadczył, że Siuksowie Ogallalla wczoraj nie obozowali. Nie chcieli odpoczywać dopóki nie dotrą do rzeki Kraterów. Nie był to dobry znak. Niestety, ścigający nie mogli wykorzystać rączości swoich rumaków, gdyż roślinność ponownie znikła i zamiast miękkiej ziemi, rozciągał się wulkaniczny, twardy grunt. Nie można było znalez ć tropu. Old Shatterhand przypuszczał, że Siuksowie Ogallalla nie zboczyli z dotychczasowego kierunku, jechał więc wciąż przed siebie. Przekonał się niebawem, że postąpił słusznie. Wyłoniły się przed nimi wyżyny kraterów, za którymi bez przerwy wrzały słynne gejzery. [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl