[ Pobierz całość w formacie PDF ]  Niech Mimbrenjo wróci na swoje miejsce i niech obserwuje nieprzyjaciół, \ eby mógł póz niej, gdy skończy się ceremonia powitania Old Shatterhanda, donieść mi, \ e zniknęli! Indianin odszedł zmieszany; Mimbrenjom nie pozostało nic innego, jak usiąść z powrotem, chocia\ niełatwo opanowali podniecenie. Nalgu Mokaszi rad był zapewne, \ e nie zerwał się na równi z innymi i nie ośmieszył w ich oczach. Tak pewny siebie był Winnetou! Bądz co bądz przecie\ Yuma mogli bez zastanowienia się pojechać dalej; w tym wypadku nie zaskoczyliby nas co prawda niespodziewanie, przeszkodziliby jednak ceremonii, a to przynosi zły omen, niemal hańbę. Palenie fajki pokoju tak często opisywałem, \ e mogę je tutaj opuścić; nadmienię tylko, \ e trwało bardzo długo zanim kalumet kilkakrotnie napełniany i zapalany przeszedł przez tyle rąk i ust. Winnetou, Nalgu Mokaszi i ja musieliśmy, ka\ dy z osobna, powiedzieć przemowę, którą wygłosiliśmy stojąc. Pociągnąwszy z fajki sześć razy wypuściliśmy dym ku niebu, ziemi i na wszystkie cztery strony świata; pozostali Indianie wykonali tylko po dwa pociągnięcia i wydmuchiwali dym w twarze swoich sąsiadów. Dwaj jednak nie śmieli brać udziału w tej uroczystości; mianowicie synowie wodza. Nie nale\ eli do wojowników, nie mieli jeszcze imion, więc stali z daleka, poza kołem siedzących. Jak wspomniałem ju\ pasowaniu na wojowników towarzyszą warunki bardzo surowe, z których rezygnuje się tylko w rzadkich wypadkach, z niezwykłych powodów lub na wyjątkowe polecenie. Nie mniejsze trudności przechodzi nowy wojownik, gdy po raz pierwszy ma zapalić fajkę pokoju. Właściwie powinien sam przynieść świętą glinę z czerwonych kamieniołomów, z której ma ulepić głowę kalumetu; szczepy mieszkające na południu nie mogą wypełnić tego warunku, stawiając za to inne \ ądania, niewiele łagodniejsze. Człowiek, który wa\ y się obejść te warunki i kanony musi wielkie posiadać imię i być bardzo pewnym swego, jako \ e nara\ a się na niebezpieczeństwo utraty \ ycia, albo przynajmniej na bezpowrotne odtrącenie. Mimo tego byłem zdecydowany podjąć sprawę młodego Mimbrenja, uwa\ ając \ e wynik nie przyniesie mi szkody. Gdy Winnetou otrzymał kalumet z powrotem od ostatniego Indianina i worek z tytoniem chciał zawiesić u pasa, wziąłem mu jedno i drugie z ręki mówiąc:  Niech mój czerwony brat pozwoli mi jeszcze swego kalumetu. Jeden z nas nie chłonął dymu fajki pokoju, chocia\ jest godzien wziąć ją do ręki, jako jeden z pierwszych. Słowa te wywołały zdziwienie, chocia\ niezbyt wielkie; przypuszczano, \ e mówię o stra\ niku, który czuwał na skraju lasu i nie mógł brać udziału w ceremonii. Jednak\ e okoliczność, \ e nie tylko pamiętam o nim, lecz nazwałem go nawet jednym z pierwszych, musiała wydawać się im bardziej osobliwą. Napełniłem tymczasem fajkę, wstałem, wyszedłem z koła, chwyciłem rękę chłopca, wprowadziłem go do środka, na moje miejsce i powiedziałem zwracając się do wszystkich siedzących:  Tutaj stoi Old Shatterhand. Niech moi czerwoni bracia słuchają i patrzą, co powie i co uczyni. Kto będzie potem innego zdania, ten mo\ e walczyć z nim na śmierć i \ ycie! Zapanowała głęboka, uroczysta cisza. Oczy wszystkich były przykute do mnie i do chłopca. Ręka młodzieńca dr\ ała w mojej dłoni; przeczuwał jak wa\ na nadeszła dla niego chwila.  Niech mój brat uczyni to co mu powiem, od razu i śmiało nie zwlekając ani chwili!  szepnąłem.  Postąpię tak, jak mi Old Shatterhand ka\ e,  odpowiedział młody Mimbrenjo równie cicho. Zapaliłem fajkę, pociągnąłem raz, wypuściłem dym ku niebu i rzekłem:  Ten obłok świętego dymu idzie do Manitou, Wielkiego Dobrego Ducha, który zna wszystkie myśli i zapisuje czyny zarówno najstarszego wojownika, jak najmłodszego chłopca.  Tutaj siedzi Nagu Mokaszi, sławny wódz wojowników Mimbrenjów; jest moim przyjacielem i bratem, a moje \ ycie jest jego własnością. A tu przy mnie stoi syn jego, wiekiem chłopiec, czynami jednak wytrwały wojownik. Wzywam go, aby postąpił za moim przykładem i dał Wielkiemu Manitou święty dym kalumetu! Przy ostatnich słowach podałem fajkę chłopcu. Wło\ ył ją natychmiast do ust, pociągnął głęboko i wydmuchnął dym ku niebu. Była to z jego strony zuchwałość, za którą wszak\ e nie on, a ja odpowiadałem. Skutek okazał się natychmiast. Nic podobnego nie widzieli dotąd; chłopiec bezimienny palił fajkę pokoju! Indianie powstali i podnieśli głośne okrzyki. Wódz zerwał się równie\ i utkwił we mnie osłupiały wzrok. Tylko Winnetou siedział spokojnie; na jego spi\ owym obliczu nie mo\ na było wyczytać ani zgody, ani potępienia mego czynu. Ja tymczasem skinąłem ręką na znak milczenia, wziąłem fajkę z powrotem, wykonałem pięć pozostałych pociągnięć i dałem ją znowu chłopcu,, który zdecydowany aa wszystko naśladował mnie szybko. Na to podniosły się głośne wycia, okrzyki gniewu przelatywały z ust do ust. To co uczyniłem uwa\ ano za zniewa\ enie świętych zwyczajów narodu. Oczy wszystkich błyszczały groz nie; pięści zaciskały się, wyciągano no\ e, a z okrzyków, które słyszałem, powtarzał się zwłaszcza jeden:  Chłopiec, który nie ma imienia! Wódz, aczkolwiek chodziło tutaj o jego własnego syna, nie zgadzał się ze mną absolutnie; chwycił chłopca za plecy, odsunął ode mnie i zawołał:  Na co się Old Shatterhand odwa\ ył! Gdyby to był kto inny, zabiłbym go na miejscu! Chłopcu, który nie ma imienia, dać kalumet?! Taki czyn śmiercią się karze. Staniesz przed sądem plemienia; nie mam mocy, aby cię obronić, chocia\ jesteś moim przyjacielem. Gdy zaczął mówić Mimbrenjowie uspokoili się nieco. Chcieli słyszeć jego słowa. Teraz przeszedł przez ich szeregi przychylny pomruk zadowolenia i zgody. Chłopiec stał przy swoim [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl