[ Pobierz całość w formacie PDF ] ćwierknął z całej siły:  Wiem, wiem! Tylko wy jesteście młodzi, śliczni, dowcipni, zdrowi, nikt inny, co? Ale proszę, zostawcie nas w spokoju. Wróblom znudziło się wyśmiewanie i odfrunęły. C;LB8O7K:>2>9 ?@>5:B ;L8 $@0=:0 www.franklang.ru 26  27 Pies i biały wróbel bardzo się pokochali. Wróbel wyszukiwał pokarm dla psa, a w nocy spał między jego łapami i było mu ciepło. Niepokoiło go tylko jedno: kiedy stare psisko zasnęło, coraz trudniej było je obudzić. Wróbel bał się wypadku. Kiedyś pies położył się pośrodku gościńca i zasnął. Wróbel usiadł na krzaku przy drodze i pilnował, żeby nic złego nie stało się przyjacielowi. Wtem na drodze ukazał się wóz z beczką. Wróbel zaczął ćwierkać na psa przeraz liwie:  Wstawaj! Wstawaj, bo cię przejadą! Dziobał psa po uszach, skrobał go pazurkami w nos  nic nie pomogło, pies się nie obudził. Tymczasem wóz się zbliżał. Obok szedł Tafaro. Był zły, bo mu się targ nie udał i wracał z pełną beczką piwa. Wróbel zaczął latać dokoła jego głowy i ćwierkać:  Uwaga, panie Tafaro! Mój przyjaciel śpi tu na drodze, niech l pan objedzie bokiem. Nie mogę go się dobudzić, bo nie dosłyszy.  Precz, trutniu uprzykrzony!  wrzasnął Tafaro.  Panie Tafaro, przecież ten pies służył panu wiernie przez całe życie  ćwierkał dalej wróbel z rozpaczą.  Niech pan trochę skręci, błagam pana.  A, to on! Poznaję go  krzyknął piwowar.  To ten hultaj, ten niecnota, co ode mnie uciekł. Nareszcie go spotkałem, teraz mi nie ucieknie. Skierował konia prosto na psa. Wróbel ćwierknął przeraz liwie. Nastroszył białe piórka, a jego małe, czarne oczki błysnęły groz nie.  Nie wolno ci, stój! Jeżeli na niego najedziesz, to ci nie daruję!  Patrzcie go  zaśmiał się Tafaro.  I co mi zrobisz, ty sroczy ogonie ? To mówiąc popędził konia batem.  Zlituj się!  zawołał wróbel.  Nigdy się nad nikim nie lituję.  Wypowiadam ci wojnę!  krzyknął wróbel i rzucił się na pomoc przyjacielowi. Na szczęście obok psa leżał kamień. Wóz podskoczył na nim i lekko przetoczył się przez psa. Nie zabił go, tylko trochę przygniótł. Po chwili nadeszła drogą kobieta. Wróbel poprosił ją:  Błagam cię, dobra kobieto, zabierz mojego biednego przyjaciela. Wylecz go, nakarm. Będę was co dzień odwiedzać i bawić twoje dzieci.  Biedne psisko  użaliła się kobieta.  Któż go tak urządził ?  Tafaro przejechał go umyślnie. To jego własny, wierny pies. Kobieta pokiwała głową. Zabrała psa do siebie i zaopiekowała się nim troskliwie. Wróbel poleciał za Tafarem.  Nie spocznę, póki nie wykurzę tego niegodziwca z naszej okolicy", powtarzał sobie. Po drodze spotkał srokę. Sroka zdziwiła się, że jest sam.  Gdzieżeś podział swojego przyjaciela? C;LB8O7K:>2>9 ?@>5:B ;L8 $@0=:0 www.franklang.ru 27  28  Leczy się. Piwowar Tafaro przejechał go umyślnie.  Piwowar Tafaro tak zrqbił?  oburzyła się sroka.  To wstrętny człowiek. Uczy dzieci wybierać z gniazd pisklęta i jaja.  Powiadam ci, sroko, że się na niego zawziąłem. Zobaczysz, że mu nie pozwolę krzywdzić wszystkich dookoła.  Nie dasz rady.  Dam radę, przekonasz się. A wiesz, jak mnie nazwał?  No, jak?  Krzyknął na mnie:  ty sroczy ogonie".  Co? Co?  skrzeknęła sroka.  Z miał mi tak ubliżyć? Już ja się z nim porachuję. Dogoniła piwowara i wrzasnęła:  Zdejmuj czapkę w tej chwili i przeproś mnie! Tafaro zamachnął się na nią batem. Wtedy sroka w złości zerwała mu czapkę z głowy i odleciała z nią na drzewo. Kiedy piwowar sapiąc i stękając wdrapał się na to drzewo, sroka skrzecząc drwiąco przeleciała z czapką na inne. Tak wodziła Tafara z drzewa na drzewo, aż grubas ledwo już sapał. Drwale wracali z lasu i zobaczyli, co się dzieje. Stanęli na drodze i śmiali się:  Popatrzcie, jak piwowar łazi po drzewach! To jeszcze więcej rozzłościło Tafara. Tymczasem biały wróbel zaczął dłubać korek od beczki. Korek był spróchniały, więc go tak naddłubał, że piwo wysadziło korek i fontanną polało się na drogę. Tafaro spojrzał: piwo się leje! Przestał gonić za sroką i rzucił się do beczki. Ale beczka była już prawie pusta.  Ach, ty nicponiu!  krzyknął na wróbla.  To jeszcze nie wszystko  ćwierknął wróbel i usiadł na uprzęży konia. Tafaro zamachnął się siekierą, żeby go zabić. Ale wróbel zdążył sfrunąć, a siekiera przecięła rzemień. Koń przestraszony szarpnął się, porwał uprząż do reszty i uciekł gościńcem w stronę domu, aż się za nim kurzyło. Co tu robić? Biec po konia? Może ktoś tymczasem zabrać wóz i beczkę. Tafaro czerwony ze złości, z gołą głową, sam pociągnął wóz do domu.  To jeszcze nie wszystko  ćwierknął za nim biały wróbel. Pofrunął razem ze sroką do głównej kwatery wróbli. Kiedy szare wróble dowiedziały się od nich, co się stało, postanowiły, że będą poty walczyć z piwowarem pod wodzą białego, póki nie zwyciężą go i nie wypędzą. Tymczasem Kleretta, żona Tafara, czekała na niego i smażyła mu ogromny befsztyk, ulubione jego danie. Kiedy koń wrócił sam do stajni, Kleretta była w kuchni i nic nie zauważyła. A ponieważ wiedziała, że Tafaro lubi przy mięsie pić piwo, więc zeszła z dzbanem do piwnicy. Właśnie odszpuntowała beczkę i podstawiła dzban, kiedy usłyszała szum jakby tysięcy skrzydeł i ćwierkanie wróbli:  Tobie ćwierć i mnie ćwierć, tobie ćwierć i mnie ćwierć! C;LB8O7K:>2>9 ?@>5:B ;L8 $@0=:0 www.franklang.ru 28  29 Zapomniała o piwie i wybiegła na dwór zobaczyć, co się dzieje. O mało nie zemdlała: chmura wróbli opadła na podwórze i sad! Nigdy nie widziała tyle ptaków na raz. Dziobały owoce na drzewach, wyjadały ze żłobów. A najwięcej wleciało ich przez okno do spichrza i dziobały ziarno, aż nikło w oczach. Tafarowa otworzyła wrota do spichrza i zaczęła wypędzać wróble fartuchem. Ale kiedy wypędziła trzy, wpadało nowych trzydzieści. [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl