[ Pobierz całość w formacie PDF ] czarna postać, otoczona aureolą piekielnego ognia. Jej kształt sprawiał wra\ enie niemal\ e ludzkie, ale cień padający na płonącą ścianę, z pewnością nie pochodził z tego świata.  Na Croma!  wymamrotał Conan, sparali\ owany myślą, \ e oto stanął twarzą w twarz z istotą, przeciwko której jego miecz był bezu\ yteczny. Zobaczył Belesę i Tinę, wtulone w siebie i skulone na schodach. Czarne monstrum uniosło się z szeroko rozrzuconymi, potę\ nymi ramionami, rzucając gigantyczny cień na tle ognia. Z kłębów dymu wyjrzała ponura pół ludzka twarz, demoniczna i złowroga. Conan zauwa\ ył osadzone blisko siebie rogi, wyszczerzone zębiska, szpiczaste uszy. Istota kroczyła cię\ ko ku niemu, a Cymmerianin przypomniał sobie w desperacji to co wiedziały ju\ o demonach. Obok niego le\ ał przewrócony, wielki kandelabr. Dawniej była to chluba zamku Korzettów, pięćdziesiąt funtów czystego srebra, misternie rzez bionego w figury bogów i herosów. Conan chwycił go i podniósł wysoko nad głowę. 88 Conan i Skarb Tranicosa  Srebro i ogień!  ryknął grzmiącym głosem i cisnął kandelabr z całym impetem, jaki drzemał w jego stalowych mięśniach. Pięćdziesiąt funtów srebra, wprawione w ruch niewiargodną siłą trzasnęło prosto w mocarną, czarną pierś. Nawet demon nie wytrzymałby uderzenia takim pociskiem. Potwór zachwiał się i wpadł prosto do kominka, który był teraz szalejącym morzem płomieni. Hallem wstrząsnął przera\ ający wrzask, okrzyk nieziemskiej istoty, schwytanej nagle przez ziemską śmierć. Parapet kominka pękł i z wielkiego paleniska zaczęły spadać kamienie, skrywając drgające, czarne nogi, po\ erane przez płomienie z \ ywiołową furią. Płonące belki odpadły od dachu i cały stos zajął się buchającym ogniem. Gdy Conan dotarł do schodów, ju\ podkradały się tam płomienie. Złapał jedną ręką omdlałą dziewczynę, a drugą chwycił Belesę. Pośród trzaskania ognia dochodziło go walenie toporów we frontowe wrota pałacu. Rozejrzał się i dostrzegłszy drzwi naprzeciwko schodów, rzucił się tamtędy unosząc Tinę i ciągnąc oszołomioną Belesę. Kiedy dotarli do następnej komnaty, trzask za nimi oznajmił im, \ e w hallu zawalił się sufit. Przez duszącą ścianę dymu, Conan ujrzał otwarte, zewnętrzne drzwi po drugiej stronie pomieszczenia. Gdy przenosił przez nie wyratowane kobiety, zauwa\ ył, \ e wrota zwisają na wyłamanych zawiasach, a zamek i zasuwa sterczą wyrwanie jakąś potę\ ną siłą.  Tędy przyszedł Diabeł!  załkała histerycznie Belesa.  Widziałam go, ale nie wiedziałam & Wydostali się na oświetlony ogniem dziedziniec, kilka kroków od rzędu chat, stojących przy południowej ścianie. Ku drzwiom zbli\ ał się Pikt z podniesionym toporem i krwawymi oczami. Upuszczając Tinę i odsuwając Belesę za siebie, Conan dobył szabli i przeszył nią pierś dzikusa. W chwilę potem, unosząc obie dziewczyny z ziemi, pobiegł ku południowej ścianie. Podwórzec zapełnił się kłębiącym dymem, który niemal\ e zakrył krwawą jatkę, która tam miała miejsce, ale mimo to, dostrze\ ono zbiegów. Nagie postacie, czarne na tle przyćmionego blasku, wyskoczyły z dymu, wymachując brązowymi toporkami. Znajdowali się kilkadziesiąt kroków za nim, gdy Conan skoczył między chaty, a linię 89 Conan i Skarb Tranicosa wałów. Na drugim końcu korytarza dostrzegł wyjące istoty, które pędziły, by odciąć mu drogę. Zatrzymał się nagle, podrzucił Belesę na blanki, póz niej Tinę, a w końcu sam wskoczył na podwy\ szenie. Przeniósł Belesę nad palisadą i upuścił na piasek po drugiej stronie. Zaraz potem dołączyła do niej Tina. Ciśnięty toporek wbił się w belki obok jego ramienia, ale za chwilę Cymmerianin równie\ znalazł się za murami i podnosił z ziemi oszołomione i bezradne kobiety. Gdy Piktowie dopadli do ściany, za palisadą nie było nikogo, prócz porozrzucanych ciał. Miecze Aquilonii Z wit złocił się ju\ na ciemnych wodach, gdy daleko na horyzoncie, z mgły wychylił się biały skrawek. Był to \ agiel, który wydawał się zawieszony na perłowym morzu. Na krzaczastym cyplu Conan Cymmerianin unosił obszarpany płaszcz nad ogniskiem z wilgotnego drewna. Gdy manewrował tą zasłoną, znad ognia unosiły się w górę chmurki dymu, chwiały chwilę w porannej bryzie i znikały. Belesa podeszła do niego skulona, obejmując jedną ręką Tinę. Spytała:  Myślisz, \ e to zobaczą i zrozumieją?  O, zobaczą, nie ma obawy.  zapewnił ją.  Krą\ yli wzdłu\ wybrze\ a całą noc z nadzieją na odnalezienie ocalałych z bitwy. Są śmiertelnie przera\ eni, jest ich tam tylko tuzin, a \ aden nie potrafi nawigować na tyle, by dopłynąć stąd do wysp Baracha. Zrozumieją moje sygnały  to jest piracki szyfr. Będą zadowoleni, mogąc pływać pod [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl