[ Pobierz całość w formacie PDF ] W języku Tarzana oznacza to murzynów. - Czarny zamordował Kalę. Oni są wielkimi nieprzyjaciółmi Manganich. Werper nie miał najmniejszej ochoty stawać do nierównej walki z dzielnymi wojownikami Basulego. Pragnął przy tym, by wojownicy donieśli skarb aż do bungalowu Greystoke'ów - aby móc wyśledzić, w którym miejscu schowają oni złoto i w ten sposób ułatwić Achmedowi Zekowi odnalezienie go. Przekonał więc Tarzana, że lepiej byłoby pozostawiając czarnych ludzi w spokoju, iść ich śladem; wówczas zajdą z pewnością do miejscowości obfitującej we wszelkiego rodzaju zwierzynę. Po kilku dniach forsownego marszu Tarzan i Werper ujrzeli przed sobą rozległe równiny kraju Wazyrów. Przebiegała tam długa i kręta rzeka, okolona pasmem widniejących z oddali ciemnych borów. Belg rozglądał się po okolicy ze zdumieniem. Gdzież był bungalow Greystoke'ów? Pogorzelisko, dookoła woń rozkładających się ludzkich szczątków, pola i łąki zrównane z ziemią - oto jaki widok ukazał się jego oczom. To dzieło Achmeda Zeka: w mózgu zbrodniczego wspólnika Araba zaświtała myśl... Basuli i jego towarzysze już z oddali zauważyli dzieło zniszczenia. Podbiegli czym prędzej na miejsce. Basuli, rozejrzawszy się dokładnie, rzekł do towarzyszy: - To sprawa Arabów. - Ale gdzie jest Lady? - zagadnął jeden z czarnych (tak bowiem nazywali między sobą Lady Greystoke). - Zabrali kobiety ze sobą - objaśnił Basuli. - Nasze kobiety i jego żonę. Jeden z wojowników wydał okrzyk pełen wściekłości. Basuli uciszył go ruchem ręki. - NIe pora teraz popadać w rozpacz - powiedział. - Wielki Bwana nauczył nas, że czynem, nie słowem, dokonuje się dzieła. Wytchnijmy nieco a potem pogonimy w ślad za Arabami i wymordujemy ich. Jeżeli "Lady" i nasze kobiety są jeszcze przy życiu. Tarzan i Werper, ukryci wśród trzcin nad rzeką, przypatrywali się czarnym. Widzieli jak ci wykopują dół, w który składają złoto - przykrywają go następnie rozkopaną ziemią. Tarzan, którego Werper zapewnił że to, co zakopywali Wazyrowie nie było zdatne do jedzenia, nie okazywał zainteresowania ich czynnością. Inaczej rzecz się miała z Werperem, który żałował, że jego drużyna się rozproszyła. Biadał nad tym, że nie miał pomocnika, aby móc wygrzebać i przenieść złoto, skoro tylko Wazyrowie znikną z oczu. Znając usposobienie bitnych wojowników domyślał się, że zechcą puścić się w pogoń za Arabami, aby odbić swoje kobiety. Postanowił udać się do Achmeda Zeka, by go przestrzec o zbliżaniu się Basulego i jego towarzyszy - jak również powiadomić go o ukrytym skarbie. To, co Arab uczyni teraz z Lady Greystoke, ze względu na obłęd jej męża, nie obchodziło go wcale. Nie mógł jednak zapomnieć o klejnotach, znajdujących się w kołczanie Tarzana. %7łądza ich posiadania wzrastała w nim z każdą chwilą. Wiedział jednak, że nie może mierzyć się z olbrzymią siłą człowieka-małpy; gubił się więc w myślach jak dosięgnąć celu. Gryzł się widząc, że pragnienie jego musi pozostać niespełnione. Gdy tak leżał wsparty na ręku, rozmyślając nad swoją bezradnością, poczuł na sobie podejrzliwy wzrok Tarzana. Udał więc że zasypia, wydając z siebie głośne chrapanie. Tarzan tymczasem zastanawiał się nad sposobem zabezpieczenia swoich błyskotek przed ludzkim wzrokiem. Widział przed chwilą jak Wazyrowie zakopywali swoje skarby, postanowił więc uczynić to samo. Przekonawszy się, że towarzysz śpi smacznie, wziął swój kołczan i, wygrzebawszy w ziemi dołek, ukrył tam skarb wraz z kołczanem, przykrywając go piaskiem. Werper, widząc to, omal nie krzyknął z radości. Zapomniał przez chwilę o chrapaniu - czując jednak na sobie groz ne spojrzenie człowieka-małpy bąknął, niby przez sen, kilka niezrozumiałych wyrazów; przeciągnął się i przewrócił na drugi bok, chrapiąc znowu. Dopiero po godzinie Werper poruszył się znowu i otworzył oczy. Człowiek-małpa spał smacznie. Werper mógł ręką dosięgnąć miejsca, w którym został zakopany kołczan. Wydobył go stamtąd ostrożnie i zasypał dołek ziemią, ukrywając następnie skarb w zanadrzu. Zadrżał nagle cały na myśl o tym, jakie jego czyn pociągnie skutki. Już prawie poczuł białe zęby Tarzana, w swoim karku... Nagle w oddali rozbrzmiał ryk lamparta. Werper lękał się wprawdzie dzikich zwierząt, ale jeszcze bardziej obawiał się ludzkiego zwierzęcia, śpiącego tuż przy nim. Belg powstał z wielką ostrożnością. Tarzan ani drgnął. Oddalił się o parę kroków; wymacawszy jednak nóż ofiarny, zwisający mu u pasa, zawrócił do śpiącego Tarzana. - Dlaczegóż z nim nie skończyć? - rzekł do siebie. - Byłbym wówczas wolny. Pochylił się nad człowiekiem-małpą, zaciskając w dłoni ofiarny nóż arcykapłanki płonącego bożka. Rozdział X Achmed Zek spostrzega klejnoty Mugambi, osłabiony i pokryty ranami, wlókł się szlakiem uciekających najez dz ców. Dzika nienawiść wobec wrogów i żądza zemsty dodawała mu sił - wkrótce też jego odporny organizm wziął górę nad osłabieniem. %7łar afrykańskiego słońca zabliz nił rany i olbrzymi Murzyn szedł teraz raz niej i szybciej do zamierzonego celu. Arabowie, mknąc przez ten czas na szybkonogich rumakach, zajechali do swego wzmocnionego ostrokołem obozu, w którym Achmed Zek oczekiwał powrotu porucznika Alberta Werpera. Jane Clayton odczuwała nie tyle niewygody uciążliwej podróży, co niepewność własnego losu. Achmed Zek nie wtajemniczył jej w swoje, względem niej zamiary. Pocieszała się myślą, że została porwana dla okupu. Jeśli tak było, nic strasznego nie mogło jej grozić ze strony Arabów. Mogła jednak również przypuszczać, że czekał ją los znacznie gorszy - w murzyńskim lub arabskim haremie. Dzielna kobieta nie upadała na duchu. Wszak Tarzan, wszechpotężny władca świata dzikich zwierząt i dzikich ludzi nie zostawi jej w niedoli. Gdy tylko powróci z Oparu, pospieszy jej na ratunek. Gdy tak pocieszała się nadzieją, przez ciemną dżunglę wędrował zupełnie inny człowiek. Był nim Albert Werper, dzień i noc drżący z trwogi wobec grożących mu na każdym kroku niebezpieczeństw, nie mając w ręku innej broni oprócz ofiarnego noża. Nocą spał na drzewach, w dzień posuwał się naprzód, ostrożnie, chroniąc się przy każdym podejrzanym odgłosie na gałęzie drzew. Wreszcie dotarł do ostrokołu, okalającego obóz jego dzikich druhów. Prawie jednocześnie Mugambi wyszedł z dżungli i zatrzymał się przed wioską Achmeda Zeka. Gdy tak stał w cieniu wielkiego drzewa rozglądając się wokoło, ujrzał człowieka w łachmanach, z potarganymi włosami, który tuż obok niego wyłonił się z dżungli. Od razu poznał w [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl