[ Pobierz całość w formacie PDF ] - syknęła ze złością. - Poza tym, je\ eli zabierze pan jeszcze kawałek mojego naleśnika, to straci pan rękę. - Uniosła widelec, gotowa do dz gnięcia. - Ja tylko próbuję zrozumieć, co pani powiedziała - oświadczył, widziała jednak, \ e z najwy\ szym trudem hamuje wybuch śmiechu. - Nie wierzę panu. Niczego nie próbuje pan zrozumieć. Po prostu stroi pan sobie ze mnie \ arty. Wzięła torebkę i chciała odejść od stolika, ale Michael złapał ją za rękę. Natychmiast się uspokoiła i z powrotem usiadła. - Emily, nie zamierzałem pani urazić, słowo daję. Dlaczego pani nie chce widzieć we mnie obcokrajowca, który ma zupełnie inne obyczaje? - Obcokrajowca? - powtórzyła. - Skąd? Chyba z zakładu dla umysłowo chorych. Stanowczo w niczym panu nie pomogę. , Skrzy\ owała ramiona na piersi i choć dobrze wiedziała, \ e wygląda jak nadąsana dziewczynka, nic nie mogła na to poradzić. Michael najwyraz niej prowokował ją do pokazywania się z jak najgorszej strony. - Słyszy pan, Moss? - powiedział całkiem beznamiętnie Michael. - śeby porozmawiać, musimy usiąść wokół stolika i pana wezwać. Prawdę mówiąc, zdaje się, \ e widziałem kilka takich seansów z duchami. Chyba w tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym. A mo\ e to był tysiąc siedemset dziewięćdziesiąty? Jak pan sądzi, Moss? - Bardzo śmieszne. - Emily wcią\ siedziała ze skrzy\ owanymi na piersi ramionami. - Rozmawia pan z wymyślonym przyjacielem i w ten sposób się ze mnie nabija. - Czy jeszcze będzie pani jadła? - Tak! - odparła, chocia\ wcale ju\ nie miała ochoty na następny kęs. Ale nabiła na widelec resztkę naleśnika i odgryzła du\ y kawałek. - Emily - odezwał się cicho Michael. - Naprawdę się z pani nie nabijam, tylko widzę świat inaczej ni\ pani. Duchy są wszędzie. Po prostu jedne mają powłoki cielesne, a inne nie. W gruncie rzeczy nie ma jednak między nimi ró\ nicy. - Rozumiem, \ e pan widzi równie\ te bezcielesne - stwierdziła z gryzącą ironią. Michael nie odpowiedział, spojrzał na resztkę swego naleśnika. - No, więc - przynagliła go Emily. - Widzi pan czy nie? Podniósł głowę i zmierzył ją surowym spojrzeniem. - Oczywiście, \ e widzę. I bardzo mnie dziwi, \ e pani ich nie mo\ e zobaczyć. Nie widzi pani, na przykład, \ e obok mnie po prawej siedzi pan Moss? Emily mimowolnie popatrzyła w tamtą stronę, potem znów zwróciła się ku Michaelowi. - Zaraz mi pan powie, \ e w tej knajpie straszy i \ e ma pan obok siebie ducha. - Pan Moss mówi... - zaczął Michael i uroczo się uśmiechnął. - Tego nie zrozumiałem, w ka\ dym razie woli, by o nim mówić  anatomicznie zakwestionowany". To jest bardzo sympatyczny człowiek. Mówi, \ e następnym razem, kiedy tu przyjedziemy, powinniśmy spróbować kiełbasek. Hm, mo\ e moglibyśmy zamówić je nawet teraz. - Nie! - odparła Emily. - Zacznie pan tyć. Poza tym czy mógłby pan trzymać się tematu? - Wolałaby się spalić ze wstydu ni\ zadać takie idiotyczne pytanie, ale ciekawość ją przemogła. - Czy naprawdę twierdzi pan, \ e rozmawia pan teraz z duchem? - Bardziej go słucham, ni\ z nim rozmawiam. Mówi, \ e dawno ju\ nie było tu nikogo, kto by go słyszał. Dla niego współczesny świat jest bardzo ponury, bo nikt nie wierzy w jego istnienie ani nie chce go słuchać. Chyba \ e trafi się wariat albo narkoman. - Michael pochylił się do Emily. - On uwa\ a, \ e duchy wiodą we współczesnych Stanach Zjednoczonych bardzo samotne \ ycie. - No, có\ ... - Emily rozejrzała się po knajpce. - Muszę iść do toalety, a potem powinniśmy jechać dalej. - Co to znaczy prysnąć? - Co takiego? - Pan Moss mówi, \ e pani pryśnie. - Idę do toalety. W toalecie jest umywalka, a w kranie jest woda, która pryska. - Ale on mówi, \ e pani ucieknie i zostawi mnie tutaj, bo uwa\ a mnie pani za szaleńca. Wiele razy widział coś podobnego. No, więc jeśli tak ma być, to \ yczę pani wszystkiego dobrego w \ yciu, Emily. Mam nadzieję, \ e pani będzie szczęśliwa. - Jest pan okropny. - Spojrzała na niego z wyrzutem. Gdyby zaczął protestować albo wprost za\ ądał, by została, pewnie by pomyślała o odjez dzie, ale jak mogła zostawić człowieka, który \ yczy jej szczęścia? - Idę do toalety i chcę, \ eby w czasie, gdy mnie nie będzie, zapłacił pan rachunek. A po powrocie nie \ yczę sobie słyszeć ani słowa więcej o panu Mossie. Michael zerknął w prawo. - Przepraszam. Mo\ e następnym razem. Emily wstała, obróciła się na pięcie i wyszła do toalety Michael czekał na nią przed knajpką. Dra\ niło ją, \ e pogłębia się między nimi za\ yłość. Chwilami zdawało jej się nawet, \ e spędziła z nim więcej czasu ni\ z Donaldem. Ale z Donaldem zawsze pracowała nad jakimś dziennikarskim materiałem. - Uwa\ am, \ e powinniśmy porozmawiać - powiedziała powa\ nie. Chciała rozpocząć przemowę, którą układała sobie w głowie przez [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl