[ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ] pozostaniesz tylko żałosnym nieudacznikiem. Krista wreszcie zrozumiała, co tu się naprawdę dzieje. A więc dlatego Ellen była taka zapłakana. Ale dlaczego powiedzieli fotografowi, że się pobierają? - Czy choć raz pomyślałeś o mnie, Horace? - spytała Ellen drżącym głosem. - Zraniłeś mnie i poniżyłeś. - Tu nie chodzi o ciebie - odpowiedział inżynier. Ramiona Ellen żałośnie zadrżały. - Myślisz, że skoro jestem sławna, to nie mam żadnych uczuć? - Nic ci nie będzie, przeżyjesz - warknął Horace i mocniej zacisnął dłoń na broni. - Jesteś bogata i znana. A kim ja jestem? Nędznym programistą. Chcę mieć swoje pięć minut i nie mam zamiaru z tego zrezygnować. A więc jest gotów zastrzelić każdego, kto wejdzie mu w drogę, pomyślała przerażona Krista. Gorączkowo zacisnęła pięści na miot­ le i z całej siły cisnęła nią w Horacego. To był wspaniały rzut! Trafiła inżynierka prosto w nos. Oszołomiony Horace odruchowo chwycił miotłę. Wtedy Connor natychmiast wyrwał mu broń z ręki, a ciotka Bea chlusnęła w oczy dżinem. Gdy dobiegli do nich straż­ nicy, Horace wił się po podłodze, głośno przeklinając. - C'est magnifique! - krzyknął Pierre. Stojący obok niego Rene, już przebrany w biały kostium Kristy, podniósł rękę w triumfalnym geście. Gdy sytuacja się wyjaśniła i Krista poznała wszystkie fakty, zapanowała atmosfera przyjemnego ożywienia. Na koniec oka­ zało się, że pistolet Horacego był atrapą. - Jakie to patetyczne! Wiecie, trochę mi go nawet żal - wy­ znała Ellen. - Masz za dobre serce - szepnął Mack. - Nie przejmuj się nim - wtrąciła Bea. - Złapał przecież miotłę, czyli bukiet panny młodej, a to oznacza, że już niedługo znajdzie prawdziwą miłość. - Nie zamierzałeś chyba naprawdę poślubić Ellen? - spytała Krista Connora. - Wpadłam tu jak furia i przerwałam cere­ monię. - Dlaczego miałbym ją poślubiać, skoro kocham ciebie? Mówiąc to, Connor pogłaskał Kristę po policzku. Z jej oczu płynęły łzy szczęścia, zmieszane z tuszem do rzęs. Jego palce zabarwiły się na czarno. Odruchowo wytarł je w swój policzek, na którym pokazała się ciemna smuga. - Naprawdę? - Na sto procent. - To znaczy, że to wszystko było tylko na niby? - spytał Mack, który delikatnie podtrzymywał Ellen. - Jesteś większym oszustem, niż ten facet z pistoletem. - Mack, to ja go o to poprosiłam - szepnęła Ellen. - Jesteś taki miły, nie chciałam, żebyś stracił pracę. - Ależ ja nienawidzę mojej pracy. Marzę o tym, by przejść do jakiejś poważnej gazety. Krista promieniała szczęściem. Teraz, gdy Connor wyznał jej miłość, wszystko się jakoś ułoży. Wrócą do Kalifornii i po­ rozmawiają o dzielących ich różnicach. W myślach zaczęła układać listę tematów. Ona przykładała wielką wagę do urzą­ dzenia domu, podczas gdy on zupełnie o to nie dbał. Trzeba będzie również znaleźć schronienie dla wszystkich zbłąkanych zwierząt, które Connor wciąż zgarniał z ulicy. - Panie Marlow - Connor zwrócił się do wielebnego. - Czy moglibyśmy już podpisać te papiery? - Chyba nie zamierzasz brać teraz ślubu? Krista była wyraźnie zdumiona. - Tak przepowiedziała Ruth. Nie mamy wyboru. Miał rację. Wszyscy wyglądali dokładnie tak, jak w wizji Ruth. Connor w smokingu, turbanie, szarfie i z zabrudzonym po­ liczkiem. Bea ubrana w sukienkę kelnerki i trzymająca tacę z drinkami. Był nawet fotograf i jasnowłosa Ellen w białej suk­ ni. A Krista miała na nogach czerwone tenisówki. - Prosisz mnie o rękę? - upewniała się Krista. - Chwileczkę. Connor podszedł do francuskiej ekipy. Przez chwilę naradzał się z nimi, a później cała grupa ruszyła w stronę Kristy. - Co oni wyprawiają? - zapytała Bea. - Connor jest taki impulsy wny. W ustach Kristy zabrzmiało to jak największy komplement. Zawsze marzyła o mężu, na którym mogłaby w pełni polegać. Ale nie znaczy to, że musi być pozbawiony wszelkiej fantazji. Uczucie miłości, które ją teraz przepełniało, dawało jej po­ czucie wolności i spełnienia. Postanowiła po powrocie do domu zniszczyć wszystkie idiotyczne wykazy cech, jakie powinien posiadać idealny kandydat na męża. Już znalazła swój ideał. Otoczył ją tłum francuskich aktorów, nucących marsza we­ selnego. Kilku z nich zaczęło rozsypywać po sali konfetti. Con­ nor ukląkł. - Kristo, czy zgodzisz się zostać moją żoną? - Tak - szepnęła. Przyłożył dłoń do ucha, udając, że nie usłyszał. - Tak! - krzyknęła głośno. - Kocham cię, wariacie. Connor czuł się dość dziwnie. Nie dlatego, że otaczała go wiwatująca grupa, ani też nie z powodu ciotki Bei, rozdającej wszystkim wokół drinki. Powodem jego uczucia nie był również fakt, że gdy całował pannę młodą, turban ponownie spadł mu z głowy. Był zdumiony, ponieważ cała sytuacja wydawała mu się bardzo naturalna. Tak, jakby od dawna miał poślubić Kristę, i to właśnie w takich okolicznościach. To prawda, że gdyby Ruth tego nie przewidziała, Krista nigdy nie zgodziłaby się pojechać z nim do Las Vegas. Jednak przeczucie mówiło mu, że los w ten lub w inny sposób i tak doprowadziłby ich do ołtarza. Mack zrobił ostatnie zdjęcie i podał Connorowi film. - Na koszt firmy. Dobrze jest dla odmiany zrobić coś miłego. Ellen nieśmiało ujęła go za rękę. - Może. będę mogła ci pomóc. Znam kilku dobrych dziennikarzy. Przygotuj swoje najlepsze materiały, na pewno je przejrzą. - Nie jesteś mi nic winna. Chcę, żebyśmy po prostu zostali przyjaciółmi - powiedział Mack. [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl