[ Pobierz całość w formacie PDF ] szczególną uwagę. Patrząc na Z winie Voodoo nie byłem w stanie powiedzieć, co w nich mogło być interesującego. Odczuwałem jedynie obrzydzenie  to znaczy, jeśli nie liczyć niecierpliwości, z którą tak ciężko walczyłem. Z winie Voodoo żyły w pomyjach. Nigdy nie byłem w stanie pojąć, dlaczego się nie utopiły we własnym brudzie, ale one się chyba tym nie przejmowały. Z winie Voodoo nie wyglądały wieprzowato, ale było w nich coś świńskiego. Najbardziej przypominały błękitnoskóre mrówkojady; zwężały się po obu koń- cach. Naprawdę jednak miały w sobie coś ze świń. Tego, w czym żyły, nie dało się nazwać klatką. To był chlew. %7łyły we własnych odchodach. Błoto składało się nie tylko z błota, ale także świńskiego gówna. Było ono gęsto przetykane malutkimi bibelotami, które można porównać do rodzynków w budyniu ze zgniłych owoców i ekskrementów, a tymi bibelotami były właśnie wspomniane przez Alberta rzez by. Ponieważ Albert o tym wspomniał, przyjrzałem się uważnie rzez bom Z wiń Voodoo. Nie zauważyłem, co też mogło go zainteresować. Rzez by nie były ni- czym nowym. Wszystkie muzea je miały. Raz nawet miałem jedną w ręce  bardzo ostrożnie, bo smród chlewu przetrwał nawet długotrwałe gotowanie i po- lerowanie. Były to po prostu rzez bione kawałki drewna, zębów czy kości. Miały jakieś dziesięć czy dwanaście centymetrów długości, a jeśli były wyrzez bione z zębów, nie były to własne zęby Z wiń Voodoo. Z winie nie miały żadnych zębów. Miały jedynie ścierne, bardzo twarde powierzchnie skrobiące na skórzastych koń- cach ich nosów  trąb, pysków, w zależności od tego, jak chcemy to opisać. Zęby pochodziły od zwierząt, którymi się żywiły, a które importowano wraz z założe- niem kolonii. Fakt, że używały zębów innych zwierząt, nie świadczy o żadnej szczególnej wrażliwości z ich strony, bo kiedy wykorzystywały kości, równie do- brze mogła to być kość ich najbliższego i najukochańszego zmarłego, kiedy już zdechł i został zjedzony.  Rzez by też nie są właściwym słowem. Z winie żuły kawałki materiału nadając im kształt, gdyż nie miały żadnych narzędzi, którymi mogłyby coś wyrzez bić. Języka także nie posiadały. Tak naprawdę, nawet wszystkie razem miały łącznie IQ świstaka. . . Tylko że tworzyły dzieła sztuki i obsesyjnie nie przestawały ich tworzyć.  Sztuka też może być tu zbyt mocnym słowem, bo miały one wyłącznie jeden temat. Rzez by wyglądały jak laleczki. Przypominały, o ile można to coś opisać, stworzenie o sześciu kończynach, ciele lwa oraz głowie i torsie goryla, a na całej planecie, skąd pochodziły, nie było niczego choć trochę do tego podobnego.  Cóż więc jest w nich szczególnego?  spytałem Alberta.  A jak sądzisz, dlaczego świnie je rzez bią?  odparował. Reszta towarzystwa zaczęła się bawić w zgadywanki. 183  Przedmioty kultu  rzekł Cassata.  Lalki  zaproponowała Alicja Lo.  Potrzebują czegoś, co można przy- tulić.  Goście  powiedziała moja droga Przenośna Essie. Zaś Albert uśmiechnął się do niej promiennie z aprobatą. * * * Jak to się często dzieje z Albertem i ze mną, nie miałem pojęcia, co ma na myśli. Ciekawe byłoby śledzenie tej rozmowy aż do tego punktu, ale nagle Cassata wyprostował się gwałtownie.  Komunikat  oświadczył.  Państwo wybaczą  i znikł. Nie wrócił już. Nagle zniknął nam z oczu przytulny kącik, który dla nas stwo- rzył. Słyszeliśmy tylko głos. Z początku nie był to jego głos. Najpierw usłyszeli- śmy coś, co rozpoznałem jako przekaz translatora Przymulonych:  Wielcy byli i szkodliwie gorący  A lud miotał się w przerażeniu. A wtedy rozległ się głos Cassaty, pełen podniecenia.  Chodz cie tu! Możecie przyjść na naradę!  Następnie pojawił się sam Cassata, promieniując szczęściem żołnierza, który dostrzegł szansę na jakąś wal- kę.  Udało im się, ludzie!  krzyknął.  Wyśledzili z ródło komunikatu dla Asasynów. Zamykają cały sektor, a my tam wkraczamy! Rozdział 13 Porwane dzieci Dyrektorka szkoły była nie tylko człowiekiem, ale też świetnie radziła sobie z dziećmi. Miała cztery stopnie naukowe i dziewiętnaście lat doświadczenia. Przez ten czas spotkała się z prawie wszystkimi problemami, jakie mogą sprawić dzie- ci, co oznaczało z grubsza jeden problem na dziecko na semestr dla wszystkich tysięcy dzieci, którymi zajmowała się przez te wszystkie lata. %7ładne z tych doświadczeń teraz jej nie pomogło. Skończyły jej się pomysły. Kiedy pojawiła się w poczekalni sekcji doradców, brakowało jej tchu i była pełna niedowierzania.  To jakaś fantazja, kochanie  powiedziała do szlochającej Oniko.  Tylko dlaczego, u licha. . .  Opadła na krzesło, marszcząc brwi na samą myśl o tym, jak to wszystko jest niewiarygodne.  Proszę pani?  wtrącił się Apsik, a kiedy na niego spojrzała, mówił da- lej.  Tu chodzi nie tylko o Oniko. Ja też prowadziłem pamiętnik, który stał się częścią tej transmisji. Dyrektorka bezradnie potrząsnęła głową. Machnęła w stronę ściennego ekra- nu, który natychmiast wyświetlił prywatną plażę szkoły; pracoboty doglądające ognia przy grillu, uczniowie zaczynający się gromadzić. Przeniosła wzrok z ekra- nu na dzieci i znów na ekran.  Powinnam tam być  rzekła z rozdrażnieniem  mamy dziś wieczór luau, wiecie.  Tak, proszę pani  odparł Apsik, a Harold obok niego energicznie pokiwał głową.  Pieczone prosię  rzekł Harold.  Tańce! Dyrektorka spojrzała na nich ponuro. Zastanowiła się przez chwilę, po czym podjęła decyzję.  Musicie opowiedzieć wszystko doradcom  rzekła.  Cała wasza trójka.  Ja nie prowadziłem pamiętnika!  zajęczał Harold. 185  Nie  oświadczyła twardo dyrektorka.  Wszyscy opowiecie, co się stało. Maszyny będą zadawały wam pytania. Wystarczy, jak powiecie prawdę i niczego [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl