[ Pobierz całość w formacie PDF ] bezruchu. - Ty przodem - powiedział Canderous. Gdy Revan zaczął schodzić po drabinie, zakręciło mu się w głowie. Jego podświadomość eksplodowała przelotnymi rozbłyskami uśpionych wspomnień, znikających, zanim zdążył w pełni pojąć ich znaczenie. Ogarnęło go przemożne uczucie deja vu, wiedział już, że kiedyś przeszukiwał tę skrytą pod lodem, mroczną komnatę, tyle że wtedy towarzyszył mu Malak, teraz zaś Canderous. Obraz i odgłosy, pojawiające się we wspomnieniach o jego pierwszej wizycie tutaj, zlewały się z teraz niejszością i nachodziły na siebie, utrudniając skoncentrowanie wzroku i wywołując zawroty głowy. Było tak z le, że Revan zamknął oczy i chwycił się kurczowo szczebli drabiny. Kilka metrów nad nim rozległ się głos Canderousa, odbity głośnym echem od nieregularnych, skalnych ścian: - Wszystko w porządku? - Wracają wspomnienia - wyjaśnił Revan, próbując pozbyć się zawrotów głowy. Odczekał jeszcze chwilę, a gdy ponownie otworzył oczy, wszystko wróciło do normy. Odetchnął głęboko i kontynuował zejście, aż dotarł na samo dno. Szyb kończył się w ciasnym, krętym tunelu, ciągnącym się poziomo. Revan zwalczył pokusę, by sięgnąć po miecz świetlny, wyciągnął kolejny pręt jarzeniowy i ruszył korytarzem. Canderous podążał tuż za nim. Tunel był wąski, co zmuszało ich do wędrówki gęsiego, ale sklepienie znajdowało się na tyle wysoko, by nawet Canderous nie musiał się schylać. Revan szybko się zorientował, że korytarz nieco się obniża, prowadząc ich w głąb góry, ku samemu sercu Włóczni. Powietrze wokół stało się cieplejsze, więc rozpięli kurtki i ściągnęli kaptury. Podążając korytarzem, Revan wyczuwał charakterystyczną obecność Ciemnej Strony. Ręka opadła mu na przytroczony do; pasa miecz świetlny, ale rozluz nił się, gdy zrozumiał, że uczucie, którego doświadczył, było zbyt słabe, by sygnalizowało grożące im niebezpieczeństwo. Niegdyś Moc była tu silna, ale i z czasem - na przestrzeni dziesięcioleci, a może całych wieków - osłabła, stając się jedynie wspomnieniem. Korytarz zaprowadził ich do wykutej w lodzie obszernej, okrągłej komnaty. Jej średnica liczyła bez mała trzydzieści metrów, a samo pomieszczenie było całkowicie puste - pomijając dużą, kamienną kryptę na środku. - Co to za miejsce? - wyszeptał Canderous. - To chyba komora grobowa starożytnego Lorda Sithów - odpowiedział Revan. - Coś jak grobowce na Korribanie. - Czemu mieliby go chować na tym lodowym pustkowiu? Ku własnemu zdumieniu Revan znał odpowiedz i na to pytanie. - Był wygnańcem. Wiele wieków temu uciekł na tę planetę z garstką najbardziej fanatycznych poddanych. Gdy zmarł, jako miejsce pochówku wykuli tę tajną komnatę, by jego przeciwnicy nie znalez li ciała i go nie zbezcześcili. - Skąd to wszystko wiesz? Revan wzruszył ramionami. - Po prostu wiem. Szukaliśmy tej krypty z Malakiem. Ktoś nam musiał powiedzieć o jej istnieniu. - Na przykład Mandalore? Słowa przyjaciela przywołały kolejne wspomnienie. U jego stóp leżał konający Mandalore Ostateczny. Wykasłując krew zbierającą mu się w płucach, sięgnął do twarzy i zdjął Maską, najświętszy symbol jego ludu. - Nie tak miało się to skończyć - powiedział cicho. - Obiecali mi zwycięstwo. Dopiero teraz widzę, że zostałem zdradzony. Revan przechylił głowę na bok, zaintrygowany. - O czym ty mówisz? - Oszukali mnie. Wcale nie mieliśmy wygrać tej wojny. Wykorzystali mnie i mój lud, by poddać Republikę próbie. - Kto cię wykorzystał? - Sithowie. Wizja nagle się urwała, wracając z powrotem do podświadomości Revana. Wydobyta raz na powierzchnię, uwolniła jednak wiele innych, zamkniętych do tej pory wspomnień, które teraz zalały Revana falą, sprawiając, że zachwiał się na nogach. - Pamiętam - wymamrotał, opierając się o ścianę, by nie stracić równowagi. - Już pamiętam. - Ale co? - zapytał niecierpliwie Canderous. - Co pamiętasz? Revan nie odpowiedział. Podszedł do wznoszącego się na środku komnaty sarkofagu. Na jego granitowych ścianach wykuto wzór z przeplatających się kół i ukośnych linii - najprawdopodobniej rodzinny herb lub pieczęć. Pokrywa grobowca była gładka i pozbawiona zdobień, ale gdy Revan przyjrzał się jej z bliska, dostrzegł ślady i zadrapania wokół krawędzi świadczące, że była kilkakrotnie zdejmowana. Revan sięgnął do Mocy i skoncentrował się na pokrywie, ta zaś po chwili zaczęła się przesuwać. Krawędzie unoszącej się powoli w powietrze płyty tarły o brzegi dolnej części sarkofagu. Ostrożnie, by nie upuścić wieka, odsunął je na bok i łagodnie położył na podłodze. Podszedł do sarkofagu i zajrzał do środka. [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl