[ Pobierz całość w formacie PDF ] Otaczający nas z drugiej strony ląd był równie niegościnny jak morze - przeważnie trzęsawiska i bagna, tu i tam przetykane suchym lądem, z wieżą kościelną zaznaczającą z daleka istnienie wioski. Wszędzie też spotkać można było ślady jakiejś dawno wymarłej rasy, która pozostawiła po sobie tajemnicze obeliski i nieregularne budowle kryjące prochy zmarłych oraz dziwne wały ziemne o nieznanym przeznaczeniu. Cała okolica sprawiała niesamowite i tajemnicze wrażenie, pobudzając wyobraz nię. Holmes spędzał długie godziny na wędrówkach i medytacjach, zainteresowany nie tylko budowlami, ale także starym, używanym jeszcze gdzieniegdzie w okolicy dialektem. Przypuszczał, że wywodzi się on z chaldejskiego, przywiezionego tu przez kupców fenickich zainteresowanych wydobywaną w tym rejonie cyną. Przysłano mu sporo książek filologicznych i zajął się właśnie uzasadnianiem swej teorii, gdy nagle, ku memu żalowi a jego radości, znalez liśmy się wobec problemu o wiele ciekawszego, bardziej skomplikowanego i poważniejszego niż te, które wygnały nas z Londynu. Seria wydarzeń, które przerwały nasz odpoczynek wywołała ogólne zainteresowanie nie tylko w Kornwalii, ale w całej zachodniej Anglii i sądzę, że wielu czytelników przypomina sobie to, co wówczas nazywano "Kornwalijskim Horrorem", choć do londyńskiej prasy dotarły relacje nader niedokładne. Teraz, po trzynastu latach, mogę dać prawdziwe świadectwo temu, co się wówczas stało. Jak już pisałem, dzwonnice kościelne stanowiły w słabo zaludnionej okolicy punkty orientacyjne. Najbliżej nas znajdowała się osada Tredennick Wollas, z której paruset mieszkańców skupiało się wokół starego i omszałego kościoła. Wikarym tej parafii był ojciec Roundhary, archeolog amator. Dzięki tym zamiłowaniom zbliżyli się z Holmesem do siebie. Był to mężczyzna w średnim wieku, miły, spokojny i doskonale zorientowany w tutejszych zwyczajach. Czasem zapraszał nas do siebie na herbatę, dzięki czemu mieliśmy okazję poznać jego lokatora, pana Mortimera Tregennisa, kawalera, wynajmującego w dużej i pustej plebanii dwa pokoje. Wikary, będąc osobą samotną, nie miał nic przeciwko temu, choć niewiele mieli z sobą wspólnego. Pamiętam, że podczas naszych, krótkich zresztą wizyt, gospodarz był nader gościnny, zaś jego lokator siedział pogrążony w milczeniu i niewesołych, sądząc z wyrazu twarzy, myślach, prawie nie zwracając uwagi na to, co się wokół działo. Ci dwaj wyżej opisani dżentelmeni zjawili się nagle w naszym saloniku 16 marca, w czwartek, tuż po śniadaniu, gdy przygotowywaliśmy się do codziennej wycieczki na pustkowia. - Panie Holmes - zaczął wikary wzburzonym głosem - przyczyną naszej wizyty jest nadzwyczaj niecodzienne i tragiczne wydarzenie, które miało miejsce ostatniej nocy. Możemy jedynie dziękować Opatrzności, że akurat znalazł się pan tutaj, gdyż jest pan tym właśnie człowiekiem, którego najbardziej nam potrzeba. Obdarzyłem go niezbyt przyjaznym spojrzeniem, natomiast Holmes aż się wyprostował w fotelu na te słowa i wskazał naszym, zdyszanym gościom sofę. Pan Tregennis, był spokojniejszy, choć nerwowe ruchy rąk i błysk oczu zdradzały, że podziela zdenerwowanie swego towarzysza. - Pan będzie mówił, czy ja? - spytał ksiądz. - Jeżeli, jak sądzę, to pan dokonał odkrycia, a wielebny zna je z drugiej ręki - wtrącił Sherlock - będzie lepiej, jeśli pan sam o nim opowie. Ponieważ wikary był ubrany niestarannie, co świadczyło o pośpiechu, zaś jego towarzysz nienagannie, wnioskowanie mojego przyjaciela było nader proste. Wywarło jednak piorunujący efekt na naszych gościach. - Może lepiej będzie jeśli wpierw coś wyjaśnię - wielebny Roundhay pierwszy odzyskał głos  - potem wysłucha pan opowieści pana Tregennisa lub zadecyduje, byśmy nie zwlekając udali się na miejsce tego tajemniczego zdarzenia. Otóż, nasz przyjaciel spędził wczorajszy wieczór w towarzystwie swoich dwóch braci, Owena i Georga oraz siostry Brendy w ich domu, w Tredannick Wartha, leżącym nie opodal tego kamiennego krzyża, o którym rozmawialiśmy ostatnio. Opuścił ich krótko po dziewiątej wieczorem siedzących przy stole, przy którym właśnie zakończyli grę w karty. Pozostawił ich w doskonałym zdrowiu i humorze. Ponieważ ma zwyczaj wcześnie wstawać, także dziś rano przed śniadaniem wyszedł na spacer i po drodze spotkał bryczkę doktora Richardsa, który poinformował go, że właśnie otrzymał pilne wezwanie do Tredannick Wartha. Słysząc to pojechał naturalnie z nim i oto co znalez li: rodzeństwo siedziało przy stole tak jak w chwili, gdy ich opuścił w nocy, z kartami leżącymi na stole i świecami wypalonymi do cna. Siostra, martwa, wpółleżała na krześle, zaś bracia dostali pomieszania zmysłów - śmiali się, śpiewali i krzyczeli do siebie zupenie bez sensu. Wszyscy troje natomiast mieli na twarzach wyraz zupełnego przerażenia, od którego człowiekowi skóra cierpła na plecach. W domu nie było śladów czyjejkolwiek obecności, a stara pani Porter, kucharka i gospodyni, spała całą noc i niczego nie słyszała. Nic nie zginęło ani nie zostało zniszczone i nie ma żadnego wytłumaczenia, co mogło tych troje tak przerazić, że kobieta zmarła, a dwóch silnych mężczyzn zwariowało. Tak w najogólniejszym zarysie wygląda sytuacja i jeśli zdoła ją pan wyjaśnić, to pomoże nam pan ponad miarę. Miałem nadzieję, że uda mi się stłumić zainteresowanie Holmesa tą sprawą, ale jedno spojrzenie na jego twarz powiedziało mi, że jest to absolutnie niewykonalne. Siedział jeszcze przez parę chwil w milczeniu, rozmyślając, po czym oznajmił: - Zajmę się tą sprawą. Wydaje mi się nader interesująca, by nie rzec wyjątkowa. Czy ojciec wielebny był na miejscu tragedii? - Nie, panie Holmes. Pan Tregennis zdał mi relację po powrocie i natychmiast pośpieszyliśmy do pana. - Jak daleko znajduje się dom, o którym mowa? - Około mili w głąb lądu. - Wobec tego pojedziemy tam razem. Ale zanim wyjdziemy, chciałbym jeszcze zadać panu Tregennisowi kilka pytań. [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl