[ Pobierz całość w formacie PDF ] Dał nurka pod gałąz , pobiegł niezgrabnie, potem zatrzymał się i zaczął nasłu- chiwać. Doszedł do terenu strzaskanych drzew owocowych i zaczął jeść łapczywie. Zobaczył dwóch maluchów i nie zdając sobie sprawy ze swego wyglądu, zdziwił się, że wrzasnęli i uciekli. Najadłszy się poszedł na plażę. Słońce padało teraz ukosem pomiędzy palmy przy rozwalonym szałasie. Nie opodal była granitowa płyta i basen. Najlepiej by- łoby nie zważać na ciążące na sercu uczucie i zdać się na ich zdrowy rozsądek, ich dzienny rozsądek. Teraz, jak dzicy się najedli, najlepiej jeszcze raz spróbować. I tak nie mógłby zostać na noc sam w szałasie przy opustoszałej płycie. Ciarki przeszły mu po grzbiecie i owiał chłód w popołudniowym słońcu. Nie ma ogni- ska, nie ma dymu, nie ma ocalenia. Odwrócił się i pokuśtykał w stronę Jackowego krańca wyspy. Ukośne pręty światła słonecznego gubiły się wśród gałęzi. Doszedł wreszcie do polanki w lesie, gdzie na skalistym gruncie nie rosła żadna roślinność. Polanka była teraz rozlewiskiem cienia i Ralf o mało nie rzucił się do ucieczki ujrzawszy coś sterczącego na środku; stwierdził jednak po chwili, że biała twarz, którą zoba- czył, to tylko kość i że to świńska czaszka na kiju szczerzy do niego zęby. Wszedł powoli na środek polanki nie odrywając oczu od czaszki, która połyskiwała bielą jak koncha i jakby drwiła z niego cynicznie. W jednym z oczodołów uwijała się wścibską mrówka, poza tym z czaszki ziało jedynie martwotą. Ale czy tylko martwotą? Mrowie przeszło mu po plecach. Stał przed zawieszoną na poziomie swojej twarzy czaszką i przytrzymywał włosy obiema rękami. Zęby szczerzyły się, puste oczodoły władczo przykuwały jego wzrok. Co to? Czaszka patrzyła na Ralfa jak ktoś, kto wie wszystko, ale nie chce powie- dzieć. Ralfa opanował nagle strach i wściekłość. Palnął gwałtownie pięścią w sto- jące przed nim plugastwo, aż odskoczyło jak na sprężynie i powróciło do dawnej pozycji, wciąż szczerząc zęby, więc zaczął tłuc zapamiętale i krzyczeć z odrazy. Potem stał liżąc rozbite knykcie i patrzył na pusty kij, a czaszka leżała w dwóch 140 kawałkach, jak rozdziawione w śmiechu usta. Wyrwał drgający kij ze szczeliny w skale i wymierzył go jak włócznię w stronę bielejących kości. Potem zaczął się cofać, zwrócony twarzą do czaszki, która szczerzyła zęby w niebo. Kiedy zielony poblask znikł z horyzontu i zapanowała noc, Ralf przyszedł znów w gęstwinę przed Skalnym Zamkiem. Wytężając wzrok spostrzegł, że na szczycie skały wciąż ktoś jest i trzyma włócznię w pogotowiu. Klęcząc w ciem- ności dotkliwie odczuwał swoje odosobnienie. Prawda, że to dzikusy, ale przecież ludzie, a strachy nocy nadciągają. Ralf jęknął cichutko. Mimo że był zmęczony, nie mógł położyć się i zapaść w sen, z obawy przed szczepem. Może dałoby się wejść odważnie na Zamek, po- wiedzieć:  Zamawiam  roześmiać się beztrosko i zasnąć wśród innych? Udać, że wciąż są małymi chłopcami, uczniakami, którzy mówili kiedyś:  Tak, psze pana  i nosili szkolne czapki? Z wiatło dnia może odparłoby, że tak, ale ciemno- ści i groza śmierci odpowiadały: nie. Leżąc po ciemku w gęstwinie wiedział, że jest wygnańcem.  Bo nie zatraciłem rozsądku. Otarł twarz ramieniem czując drażniący zapach soli i potu, i zatęchłego brudu. Gdzieś z lewej strony rozlegało się sapanie, ssanie i wrzenie fal oceanu na skałach. Zza Skalnego Zamku dolatywały jakieś głosy. Odwracając uwagę od rozhuś- tanego morza Ralf wytężył słuch i usłyszał dobrze znany refren.  Nożem zwierza! Ciach po gardle! Tryska krew! Dzicy tańczyli. Gdzieś po drugiej stronie tego skalnego muru jest ciemny krąg, płonące ognisko i mięso. Dzicy delektują się jadłem, spokojem i bezpie- czeństwem. Wzdrygnął się na jakiś bliższy odgłos. Dzicy wspinali się na Skalny Zamek, na sam szczyt skały. Słyszał ich głosy. Przekradł się parę kroków bliżej i ujrzał, jak kształt na szczycie skały zmienia się i powiększa. Na całej wyspie było tylko dwóch chłopców, którzy poruszali się i rozmawiali w taki sposób. Ralf opuścił głowę na ramiona, przyjmując ten nowy fakt jak cios. Samieryk stał się członkiem szczepu. Strzeże Skalnego Zamku przeciw niemu. Nie ma już żadnych szans na wyswobodzenie ich i utworzenie własnego szczepu, szczepu wygnańców na drugim końcu wyspy. Samieryk stał się dziki tak samo jak inni; Prosiaczek nieżywy, a koncha roztarta na proch. W końcu zmieniony strażnik zszedł na dół. Dwaj pozostali wyglądali niby ciemne przedłużenie skały. Pomiędzy nimi zabłysła nagle gwiazda i na chwilę znikła przyćmiona jakimś ruchem. Ralf posuwał się ostrożnie naprzód jak ślepiec, wyczuwając dotykiem nierów- ności gruntu. Po prawej stronie miał niewyraz ne wody laguny, po lewej niespo- kojny ocean, straszny jak szyb kopalni. Co minutę koło skały śmierci rozlegało się sapnięcie i woda zakwitała pieniącą się bielą. Ralf czołgał się, póki nie dotknął rę- ką skalnej półki wejścia. Strażnicy znajdowali się wprost nad nim i widział koniec 141 włóczni sterczący sponad skały. Zawołał cichutko:  Samieryk. . . %7ładnej odpowiedzi. %7łeby usłyszeli, musiałby mówić głośniej, a to ściągnęło- by te pasiaste, wrogie stwory ucztujące przy ognisku. Zacisnął zęby i zaczął się wspinać szukając po omacku załamań w skalnej ścianie. Kij, na który była wbita czaszka, krępował mu ruchy, ale za żadną cenę nie chciał rozstać się z jedyną bro- nią, jaka mu została. Był niemal na jednym poziomie z bliz niakami, kiedy znów zawołał:  Samieryk. . . Usłyszał okrzyk i poruszenie na skale. Bliz niacy przycisnęli się do siebie i za- częli coś mamrotać.  To ja. Ralf. Przerażony, że uciekną i narobią wrzasku, dz wignął się w górę unosząc głowę i barki ponad krawędz . Daleko w dole spostrzegł rozkwitającą biel wokół skały.  To tylko ja. Ralf. Wreszcie pochylili się ku niemu i zajrzeli mu w twarz.  Myśleliśmy, że to. . .  . . . nie wiedzieliśmy, co. . .  . . . myśleliśmy. . . Przypomnieli sobie obowiązującą ich teraz haniebną lojalność. Eryk milczał, lecz Sam próbował spełnić obowiązek.  Musisz stąd iść, Ralf. Idz sobie zaraz. . . Potrząsnął włócznią i udał srogość.  Zjeżdżaj. Eryk kiwnął solidarnie głową i dz gnął włócznią powietrze. Ralf oparł się na rękach i nie odchodził.  Przyszedłem was zobaczyć. Głos jego brzmiał głucho. Bolało go gardło.  Przyszedłem, żeby zobaczyć was dwóch. . . Słowa nie były w stanie wyrazić tępego bólu, który go nękał. Umilkł, a po niebie rozsypały się jasne gwiazdy, rozpoczynając taneczny korowód. Sam poruszył się niespokojnie.  Słowo daję, Ralf, idz już sobie. Ralf spojrzał na nich.  Wy nie jesteście pomalowani. Jak możecie. . . gdyby było jasno. . . Gdyby było jasno, spaliliby się ze wstydu. Ale była ciemna noc. Włączył się Eryk i bliz niacy zaczęli swą antyfonalną mowę.  Musisz iść, bo tu niebezpiecznie. . .  . . . kazali nam. Sprali nas. . .  Kto? Jack?  Och, nie. . . 142 [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl