[ Pobierz całość w formacie PDF ] pierwszych dni cierpieli najokrutniejsze prześladowania z rąk muzułmanów. Bahaizm wywodzi się z nurtu w islamie szyickim, określanego jako  szyizm dwunastu imamów", który - jak sama nazwa wskazuje -uznaje dwunastego, tzw.  ukrytego" imama, Muhammada al-Mahdiego, który uważany jest za axis mundi - niewidocznego władcę wszechświata. Przed końcem czasu dwunasty imam ma powrócić na ziemię, przynosząc równość i sprawiedliwość i wypełniając świat pokojem. W roku 1844 pewien świątobliwy człowiek imieniem Ali Mohammad przyjął imię Bab, co w języku perskim oznacza  bramę". Przez tę  bramę" dwunasty imam miał kontaktować się z ludz mi. Mohammad zgromadził wokół siebie zwolenników, których nazywano babistami. Była wśród nich między innymi młoda poetka, która domagała się uwolnienia muzułmańskich kobiet z poddaństwa. Duchowieństwo i islamski rząd Persji dążyły do likwidacji nowego ruchu religijnego. Nastąpiły prześladowania. Bab trafił na wiele lat do więzienia, a w końcu, w roku 1850, został rozstrzelany. Jego zwo - lennicy gwałtownie zaprotestowali, a rząd nasilił wobec nich represje. W roku 1852 dwóch babistów próbowało zabić szacha, co wywołało krwawy odwet. Sity rządowe dokonały masakry ok. 20 tysięcy babistów, zabijając między innymi feministyczną poetkę. Ulice Teheranu spłynęły krwią. Ocaleni z pogromu przywódcy babistów i ich rodziny zmuszeni byli do opuszczenia Persji. Trafili najpierw do Bagdadu, potem do Konstantynopola, a następnie do Adrianopola w Turcji. Jeden z przywódców tego ruchu religijnego imieniem Bahaullah ogłosił powstanie nowej religii i nadał sobie tytuł świętego posłańca. Jeden z jego kuzynów ubiegał się o ten samym zaszczyt, w wyniku czego w grupie nastąpił rozłam. Władze tureckie umieściły zwolenników Bahaullaha w więzieniu w Akrze. Druga grupa, której przewodził kuzyn Bahaullaha, została zesłana na Cypr. Z miejsca uwięzienia Bahaullah pisał liczne listy do rosnącego grona wyznawców bahaizmu. Potępiał w nich między innymi stosowanie przemocy. Gdy twórca nowej religii zmarł w roku 1892, jego dwaj synowie podjęli spór o duchową sukcesję. Przywódcy bahaitów zostali zwolnieni po pięćdziesięciu latach pobytu w więzieniu, w roku 1908, dzięki tzw. Rewolucji Młodoturków. W tym samym czasie bahaici perscy na wolności cierpieli bardziej niż ich uwięzieni przywódcy. Szyiccy mułłowie oskarżali ich o herezję i czary. Od czasu do czasu byli także nękani przez grupy agresywnych fundamentalistów islamskich. W roku 1896 oskarżono ich o zamordowanie szacha, choć w rzeczywistości padł on ofiarą zamachu z rąk terrorystów islamskich. Odtąd bahaitów skazywano na śmierć za prozelityzm. W roku 1987 w Egipcie czterdziestu ośmiu zwolenników nauki Bahaullaha skazano na karę więzienia za prak- tykowanie ich religii. Do kolejnej masakry bahaitów doszło w Iranie w latach osiemdziesiątych, po przejęciu władzy przez fundamentalistycznych szyitów. Bahaicka  herezja" została wówczas wyjęta spod prawa. Werdykt ogłoszony przez naczelnego sędziego religijnego Iranu brzmiał: Naród Iranu postanowi! powołać rząd Boga na ziemi. Dlatego nie możemy tolerować zdeprawowanych bahaitów, którzy są uczniami szatana i narzędziem w ręku supermocarstw... Wszyscy bahaici muszą odrzucić i potępić swoje heretyckie wyznanie. W następnych latach członkowie tej liczącej sobie około trzystu tysięcy osób grupy wyznaniowej byli mordowani, torturowani, zamykani w więzieniach i zmuszani do porzucenia swojej wiary. Wielu padło ofiarą linczu. Wyrzucano ich z pracy, szkół i z domów rodzinnych. Odbierano im renty. Około dwustu bahaitów, w tym kobiety i dzieci, którzy odmówili nawrócenia się na islam, zostało straconych. Mordowano nawet uczennice szkół średnich. W niektórych przypadkach rodzinom skazańców oddawano ich ciała, jednak pod warunkiem pokrycia kosztów egzekucji. W wyniku masowych prześladowań Iran opuściło około czterdziestu tysięcy osób. W roku 1985 ponad stu członków Kongresu Stanów Zjednoczonych podpisało rezolucję potępiającą władze Iranu za bezwzględne represje i akty okrucieństwa wobec bahaitów. Szef wydziału praw człowieka Departamentu Stanu określił religijny fanatyzm w Iranie jako powrót do myślenia w kategoriach średniowiecznego despotyzmu. Pogromy w Rosji Stulecie po stuleciu, kraj po kraju, %7łydzi byli mordowani i prześladowani przez chrześcijan w całej Europie. W wieku XIX przyszła kolej na Rosję. Rosyjscy carowie zagrożeni wzrostem nastrojów rewolucyjnych wśród robotników i chłopów próbowali odwrócić uwagę ludu od prawdziwych przyczyn niezadowolenia, pomagając grupom prawosławnych antysemitów rozbudzić nienawiść do %7łydów. Miały miejsce trzy fale pogromów: w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku, w pierwszych latach nowego stulecia i podczas rewolucji bolszewickiej. Do pierwszego pogromu doszło w roku 1881 po zamordowaniu liberalnego cara Aleksandra II Romanowa przez członków Narodnoj Woli. Wśród sześciu nihilistów skazanych na śmierć za udział w zamachu znalazła się pewna młoda %7łydówka, co ułatwiło wzbudzenie antysemickich nastrojów. Ogarnięty żądzą zemsty motłoch wdzierał się do osiedli żydowskich, łupiąc i bijąc mieszkańców - przypadki morderstw były jednak rzadkością. Przyjęto surowe prawo antyżydowskie. Z Moskwy wygnano wówczas 35 tysięcy %7łydów. W roku 1903, w przededniu pierwszego wybuchu rewolucyjnego w Rosji, rząd tego kraju, blisko związany z [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl