[ Pobierz całość w formacie PDF ] 114 RS Nie spodziewała się, że stanie po jej stronie. A może uda jej się namówić go do zmiany pracy? Mało prawdopodobne. Kochał swój zawód. To tak, jakby jej ktoś zaproponował, żeby zamiast nauczycielką została księgową. Położyła się na łóżku i zwinęła w kłębek. - Ma rację - powiedziała, gładząc się po brzuchu. - Któregoś dnia może będę chciała wyjść za mąż. - Gdyby tak miało się stać, chciała, aby był to ktoś podobny do Adama. Z jednej strony wiedziała, że nie chce wiązać się z kimś, kto ma tak niebezpieczną pracę jak Adam, z drugiej zaś, marzyła właśnie o nim. - Nie! - krzyknęła. Za wcześnie, żeby myśleć o drugim małżeństwie. Nieważne, jak bardzo miał przejętą minę, kiedy czuł kopanie dziecka, jak uważnie jej słuchał, gdy mówiła o planach na przyszłość i z jakim oddaniem składał meble dla dziecka. Lubiła spędzać z nim czas. Czekała na każde spotkanie. Czy to oznacza, że się w nim zakochała? Kiedy był przy niej, czuła się szczęśliwa. Nie, to niemożliwe, żeby go pokochała. Nikogo nie może kochać. Musi przeżyć swój żal, poczekać, aż zniknie ból, który odzywał się w jej sercu na każde wspomnienie Jimmy'ego. Musi poczekać, aż będzie pamiętała tylko dobre chwile, które spędzili razem. Czy Adama również będzie wspominać z takim rozrzewnieniem? A jeśli jego życie skończy się równie nagle jak życie Jimmy'ego? Wiedziała, że musi ograniczyć spotkania z nim. Zresztą Adam wkrótce wróci do pracy i nie będzie mógł tak często jej widywać. Z ciężkim westchnieniem ruszyła do kuchni. Była głodna. Przez Virginię nie poszli na lunch, a jej organizm domagał się glukozy. 115 RS Stanęła zdumiona w drzwiach. Adam siedział na sofie, przeglądając jakiś kolorowy magazyn. Miał mocno zaintrygowaną minę. - Myślałam, że poszedłeś. - Nie jestem Virginią. To ona wyszła. Mieliśmy iść na lunch, zapomniałaś? - Nie, nie zapomniałam. Byłam jednak pewna, że zwiałeś przerażony. - Niby czym? - A tym, że będę ci się narzucać swoim towarzystwem. Roześmiał się i podszedł do niej. - Nic z tego. - Wziął ją w ramiona i pocałował. Czas stanął w miejscu, a świat zawirował wokół niej. Objęła go ciasno, czując, jak ogarnia ją pożądanie. Przyciągał ją mocno do siebie, gładził po plecach. Przesunął usta w dół, całując wargi, policzki, szyję, jakby nie mógł się nacieszyć jej bliskością. Amber poddała się jego pieszczotom, z rozkoszą opierając się na umięśnionym torsie. Nawet dziecko cieszyło się z jego bliskości. Nie poruszało się, jakby nie chciało zepsuć tej magicznej chwili. Chwili, w której Amber zdała sobie sprawę, że kocha Adama Carruthersa. Kocha go tak, jak nikogo innego na świecie. Miłością, którą nie kochała nawet swojego męża. Zszokowana, oderwała się od niego. - Przestań. Nie możemy tego zrobić. - Oddychała ciężko, jakby wbiegła po schodach na piętro. Nie może kochać tego mężczyzny. To zbyt niebezpieczne. - To wszystko dzieje się zbyt szybko. Nie chcę się z nikim wiązać. - Skarbie, my już jesteśmy związani, niezależnie od tego, co o tym myślisz. 116 RS - Przecież tego nie chciałeś. - Opowiadałem ci o matce. Boję się odpowiedzialności za czyjeś szczęście. - Jesteś odpowiedzialny jedynie za siebie. - Lecz wszystko się zmieni, jeśli zwiążę się z kobietą, która będzie ode mnie oczekiwać, że uczynię ją szczęśliwą. - Ale ty będziesz oczekiwał, że w zamian też da ci szczęście, prawda? Adam zawahał się. - Zawsze sam dbałem o swoje szczęście. Lecz bywa, że czerpię je od innych. - Od kogo? Długą chwilę myślał intensywnie. - Mam przyjaciół, z którymi jest mi dobrze... ale prawdziwe szczęście dajesz mi tylko ty, Amber. Była zarazem uradowana, jak i przestraszona. Nie chciała tego. Wolałaby wrócić do punktu wyjścia, do początku ich znajomości, kiedy nie było mowy o żadnym zaangażowaniu. - Dlaczego mówisz to z takim zdziwieniem? - Dlatego, że jestem zaskoczony tym, co czuję. Nie wiedziałem, że mam takie potrzeby. %7łyłem sam i było wspaniale. Lecz to się skończyło. Gotowa do wyjścia? Szybka zmiana tematu zaskoczyła ją, a jednocześnie poczuła ulgę. Nie może się w nim zakochać. Virginia ma rację, to tylko hormony. Zjedzą lunch, spędzą z sobą kilka godzin i pożegnają się. Przy jedzeniu rozmawiali na ogólne tematy, a kiedy Adam zaproponował, by następnego wieczoru gdzieś wyszli, odmówiła. Uczucia, 117 RS których doświadczała w jego obecności, przerażały ją. Musi się wycofać, dopóki jeszcze nie jest za póz no. Kiedy znalazła się w domu, zadzwoniła do matki. - Cześć skarbie, coś jest nie tak? - Sara z tonu jej głosu wyczuła, że Amber ma problem. - Przyjdz zobaczyć meble w dziecięcym pokoju. Adam je dziś złożył. - Bardzo chętnie. Nadal jest u ciebie? - Nie, ale zjedliśmy razem lunch. Virginia mnie odwiedziła. - Natknęła się na Adama? - Tak. Martwi się tym, co ludzie powiedzą, że spotykam się z kimś tak szybko po śmierci Jimmy'ego. Bets uważa, że nie powinnam przez całe życie żyć jak zakonnica, a Kathy chce poznać Adama, żeby zobaczyć, czy jest dla mnie dostatecznie dobry. A co ty o tym myślisz? - Czy Adam jest dla ciebie ważny? Chciałaby powiedzieć, że nie, ale nie mogła. - Nie chcę, żeby był - powiedziała w końcu. - Dlaczego? - Jest strażakiem. Miał wypadek, a następnego może nie przeżyć. -I? - Nie mogę po raz drugi kogoś stracić. To zbyt bolesne. Sara przez chwilę milczała. - Nie zawsze mamy wybór - powiedziała w końcu. -Mówię to z własnego doświadczenia. W każdym razie proszę cię, dobrze się zastanów, zanim podejmiesz jakąś decyzję, od której będzie zależeć twoja przyszłość. Jeśli jeszcze mogę ci coś poradzić... to nie odrzucaj czegoś, co może się już nigdy nie powtórzyć. - Nie mogę ryzykować, mamo. Nie zniosłabym tego bólu po raz drugi. 118 RS - To twoja decyzja, kochanie. Nadal chcesz, żebym do ciebie przyszła? - Tak. Przyprowadz z sobą Marta. - Naturalnie. Gdzie ja, tam i on. Będziemy u ciebie za kilka minut. To jej decyzja... Jutro zadzwoni do Adama i powie, że nie chce go więcej widywać. Nie, zasługuje na to, żeby powiedzieć mu to osobiście. Ich ostatnie spotkanie... Ta myśl sprawiła jej ból. Lepiej jednak cierpieć teraz, niż pozwolić, by potem jej życie legło w gruzach. Wkrótce zaczną się zajęcia na uczelni. Będzie miała dziecko. Jakoś sobie poradzi. Zajmując się nauką i córką, odzyska równowagę i życie potoczy się dalej. Następnego popołudnia Amber poszła do Adama. Stanęła przed jego drzwiami i nabrała głęboko powietrza w płuca. Robię to, co dla mnie najlepsze, powtarzała w duchu. Zapukała. Kiedy otworzył drzwi, omal nie zapomniała, po co przyszła. Wyglądał wspaniale. Miał rozpiętą koszulę i podwinięte rękawy. Dżinsy ciasno opinały długie nogi, a włosy, choć potargane, dodawały mu swoistego uroku. - Amber, nie spodziewałem się ciebie. - Otworzył szerzej drzwi. - [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl