[ Pobierz całość w formacie PDF ] niebezpiecznej zniewadze wyrządzonej papieżowi, poszli błagać go o przebaczenie. Bonifacy zażądał zwrotu złupionego złota, co wydawało się więcej niż słuszne. Jednak jego żądanie, by wszystkie posiadłości w okolicach Rzymu, należące do rodu Cołonnów, znalazły się pod pieczą garnizonu papieskiego, wywołało wielkie oburzenie. Zamiast się ugiąć, ród Cołonnów wypowiedział papieżowi wojnę. Po Rzymie krążyły ulotki podające w wątpliwość pontyfikat Bonifacego i oskarżające papieża, że wykradł urząd pustelnikowi Celestynowi V. Papież przyjął wyzwanie i obłożył ekskomuniką cały ród Cołonnów.  aż do czwartego pokolenia . Należy pamiętać, że nie był to jedynie duchowy oręż. Ekskomuniką oznaczała, że człowiek nie znajduje się już pod opieką prawa, jego zaś życie i majątek może stać się łupem każdego, kto odważy się po niego sięgnąć. Czyn taki uważano nawet za błogosławioną cnotę. Bonifacy posunął się jeszcze dalej. Ogłosił świętą krucjatę przeciwko rodowi Cołonnów. Chociaż do owego przedsięwzięcia, mającego jawnie na celu wzbogacenie się papieża, przystało niewielu, sojuszników wystarczyło, by rozgromić rodzinę Cołonnów oraz zniszczyć jej ziemie i miasta. Pozostało im jedynie starożytne miasto Palestrina. gdzie się schronili, gotowi bronić się do ostatka. Ponieważ wiadomo było, że siły papieskie nie zdołają sforsować murów Palestriny, Bonifacy postanowił wywabić ich na zewnątrz. Zwiódł ich obietnicą, że otrzymają przebaczenie, jeśli tylko poddadzą miasto i ukorzą się przed nim. Przywódcy rodu oddali więc pokłon papieżowi i ucałowali jego stopy, błagając o zmiłowanie. Bonifacy jeszcze z nimi jednak nie skończył. Zadając ostateczny cios, dopuścił się czynu, który gorzko sobie przypomniał w Inferno Dante (gdzie Bonifacy znalazł się, wraz z kilkoma innymi papieżami, w ósmym kręgu piekielnym). Nakazał mianowicie zniszczyć całą Palestrinę. W tym cudownym mieście pełnym bezcennych starożytności i wspaniałych pomników przeszłości nie oszczędzono niczego - nawet pałacu Juliusza Cezara. Na jedno skinienie papieskiej ręki całe miasto zrównano z ziemią i posypano solą, by Pałestrina stała się na zawsze jałowa. Bonifacy VIII zwyciężył, a przynajmniej tak mu się zdawało. Ród Cołonnów zemścił się przy pomocy Filipa IV, króla Francji. Oczywiście, zatarg papieża z królem Filipem miał związek z pieniędzmi. Obaj mieli ogromne potrzeby - Filip IV pragnął umocnić swoje królestwo, które dopiero poczęło się wyłaniać na tle feudalnych podziałów, Bonifacy miał własne niezaspokojone ambicje terytorialne. Papież próbował po wstrzymać króla przed łupieniem skarbon francuskiego Kościoła, z których obaj czerpali potrzebną im gotówkę. Był coraz bardziej rozdrażniony ustawicznym nieposłuszeństwem Filipa.  Moi poprzednicy usunęli z tronu trzech królów Francji , ostrzegł Bonifacy.  Wiedz, że i ciebie możemy usunąć jak stajennego, jeśli się to koniecznym wyda . Papież nie zdawał sobie jednak sprawy, że era, w której papiestwo całkowicie panowało nad świeckimi monarchami, zbliża się do kresu. Zamiast pokornie ugiąć się przed groz bami i rozkazami Bonifacego, Filip zwołał sobór i potępił go jako przestępcę. Zorganizował też przeciwko niemu tajną ekspedycję. We wrześniu roku 1306 banda zbrojnych weszła do miasta Anagni - miejsca urodzenia papieża i jego ulubionego ustronia, do którego się chronił, wyjechawszy z Rzymu. Grupa pod dowództwem jednego z członków rodu Colonnów przypuściła szturm na pałac papieski i dopadła go - gdy - niczym król, zasiadał na tronie, czekając na ich przybycie. Widok pysznego papieża, który zniszczył jego rodzinę, tak rozwścieczył Colonnę, że ruszył na niego, by przebić sztyletem swe nemezis. W ostatniej chwili powstrzymał go jego towarzysz, bez wątpienia bojąc się gniewu Bożego, który takie świętokradztwo mogłoby ściągnąć. Bonifacy ocalił życie, utracił jednak godność. Colonna i jego żołnierze odarli papieża z wszystkich jego szat i powiedli w łańcuchach do więzienia. Podczas trzech dni, które tam spędził, stracił rozum. Chociaż w końcu został uwolniony przez wojska rodu Gaetanich, nie był już Bonifacy taki sam, jak przedtem. Złamany i zrozpaczony, ostatni z potężnych średniowiecznych papieży zmarł w miesiąc póz niej. 8. Trzech nominowanych, a czwarty w kolejce! Zmiażdżywszy Bonifacego VIII panem sytuacji został król Filip IV. Po osadzeniu na papieskim tronie marionetkowego Klemensa V rozpoczął Filip okres nazywany  babilońską niewolą . Siedziba papieża została przeniesiona z Rzymu - miejsca pochówku pierwszego papieża, św. Piotra - do warownej twierdzy w Avignon we Francji. Przez całe niemal stulecie kolejni papieże panowali z luksusowych komnat pałacu papieży nad Rodanem. Wielki poeta Petrarka opisał awinioński dwór papieski jako  sromotę dla całego świata . Być może rozdrażniony był faktem, że Benedykt XII rzekomo sypiał z jego siostrą. Koniec końców, Avignon okazał się bardziej rozwiązły od Rzymu. W końcu Wieczne Miasto upomniało się o powrót papieży i w rezultacie doszło do wielkiej schizmy zachodniej, trwającej od 1378 do 1417 roku. Przybywający do Rzymu kardynałowie, w większości Francuzi, byli zastraszani przez tłum i zmuszani do wyboru papieża Włocha. Pragnąc uspokoić wściekłość ludu, szybko przystali na wybór Bartolomea Pńgnana, który w 1378 roku został papieżem Urbanem VI. Nie był to jednak szczęśliwy wybór. Człowiek wybrany przez kardynałów na papieża okazał się szaleńcem, mającym na dodatek problemy z alkoholem.  Mogę czynić wszystko, dosłownie wszystko, co zechcę , warknął Urban, przywdziewając swoje nowe papieskie szaty. To samopozwolenie oznaczało stosowanie tortur i zamordowanie sześciu kardynałów, którzy mu się sprzeciwili. Widząc, że mają do czynienia z zupełnym szaleńcem, książęta Kościoła wybrali nowego papieża, Klemensa VII. Francuscy kardynałowie byli teraz bezpieczni, przebywając w Avignon wraz z Klemensem VII. Sęk w tym, że Urban nie zrezygnował ze swojego tronu w Rzymie. Zamiast się wycofać, wyznaczył własnych kardynałów i panował dalej. Panowali teraz dwaj legalnie wybrani papieże i dwa kolegia kardynałów: jedno we Francji, drugie w Rzymie. Wraz z wielką schizmą podzieliło się całe chrześcijaństwo. Na przykład Francja i Szkocja podporządkowały się Klemensowi VII, Anglia zaś, Niemcy i królestwa środkowej Europy opowiedziały się po stronie Urbana VI. Nawet święci stawali po różnych stronach. Z w. Katarzyna z Sienny wspierała Urbana, św. Wincenty z Ferrary zaś Klemensa. Panował bałagan, a wkrótce miało być jeszcze gorzej. Kiedy w roku 1389 zmarł Urban VI, Rzym wybrał na papieża Bonifacego IX, który po objęciu urzędu natychmiast ekskomunikował Klemensa VII. Póz niej umarł Klemens i w jego miejsce wybrano nowego papieża z Avignon. I tak kolejno - papież przeciwko antypapieżowi - wreszcie kardynałowie obydwu konklawe mieli tego dość. Zebrali się wspólnie w roku 1409 i usunęli Grzegorza XII (papieża z Rzymu) i Benedykta XIII (papieża z Avignon). W ich [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl blacksoulman.xlx.pl